το ιστολόγιο της Στάμου Ευαγγελίας, φιλολόγου, επιμορφώτριας ΤΠΕ
Photo Album: Άγγελου Καλογερίδη

Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2012

Συμπόσιο: "Ο Εικοστός αιώνας στην ποίηση του Ελύτη. Η ποίηση του Ελύτη στον εικοστό πρώτο αιώνα"

Συμπόσιο αφιερωμένο στο έργο του Οδυσσέα Ελύτη με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 100 χρόνων από τη γέννησή του.


Η διαμόρφωση της ποιητικής του ταυτότητας, η διασταύρωσή του με τα κυρίαρχα καλλιτεχνικά ρεύματα της Ευρώπης, η παρουσία της ελληνικής διαχρονίας στο έργο του, ο πολυσήμαντος ρόλος της γλώσσας, η φυσική μεταφυσική, οι ηθικές αξίες καθώς η πίστη στις πολλαπλές δυνατότητες της ποιητικής λειτουργίας αποτέλεσαν κυρίαρχους άξονες μιας νέας ερμηνευτικής προσέγγισης στην ποίηση του Ελύτη.

Ημερομηνία Συμποσίου: 01/11/2011 - 02/11/2011
Διοργάνωση: Megaron Plus - Μέγαρο Μουσικής Αθηνών
Χώρος: Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

Πηγή: Ιστοσελίδα Διοργάνωσης

Όλες οι ομιλίες βρίσκονται εδώ

Η εισαγωγή της ομιλίας του Μίκη Θεοδωράκη για τον Οδυσσέα Ελύτη

Θα σας μιλήσω για τον Οδυσσέα Ελύτη, τον Ποιητή του «Άξιον Εστί», που ευθύς μόλις το έλαβα με συνεπήρε από την πρώτη στιγμή, με συγκίνησε και με ενέπνευσε δημιουργώντας μέσα μου ένα ποτάμι μουσικής σαν ένα μεγάλο «ευχαριστώ» για την ανυπέρβλητη ομορφιά που μου δώρισε. Όμως πέρα από την αισθητική ομορφιά, μπόρεσα να αποκωδικοποιήσω και την ομορφιά της σοφίας και της αλήθειας, που χωρίς αυτά το μήνυμα του Ποιητή παραμένει μετέωρο. Και πολύ φοβάμαι ότι πολλοί έμειναν στην αισθητική μαγεία των στίχων είτε στα καθαρά ποιητικά τους νοήματα, χωρίς να μπορούν να φτάσουν στον πυρήνα της σκέψης του Έλληνα Ποιητή, που με αγωνία και σοφία πασχίζει να στείλει στους νεοέλληνες μήνυμα και πρόσκληση αυτογνωσίας. Πονά, ανησυχεί και υποφέρει, γιατί φοβάται -μιας και έχει τη δύναμη να βλέπει στο μέλλον- το αναπόφευκτο που σήμερα το βιώνουμε, χωρίς ακόμα να έχουμε συνειδητοποιήσει ότι βρισκόμαστε στην αρχή του τέλους. Γιατί δεν αγάπησε τίποτα περισσότερο από αυτόν τον «Κόσμο τον μικρό τον μέγα». Έναν κόσμο μοναδικό, που πάει πίσω σε βάθος χρόνου, σαν ένα βαθύ ποτάμι που πλαταίνει, στενεύει, κάνει κύκλους, γίνεται υπόγειο, τρώει τα βράχια για να περάσει. Κι αυτός ευλογήθηκε για να γνωρίζει, ίσως μόνο αυτός, γιατί αυτός είναι το ίδιο το ποτάμι και γι' αυτό η μνήμη του φτάνει πίσω στις πηγές του ποταμού και πάει μπροστά, ως εκεί που θα το σταματήσει η κακία των κακών, αν ποτέ καταφέρει να το σταματήσει, αντάμα με την τύφλωση των μίζερων και των αδύνατων. Σε όλους εμάς απευθύνεται ο Ποιητής, δηλαδή στον δικό του το Λαό, στους Έλληνες, που κάποτε δεν ήσαν εντελώς τυφλοί. Προσπαθώντας να τους πείσει να επιλέξουν το δρόμο που οδηγεί στο φως και όχι αυτόν που έχουν πάρει, για να οδηγηθούν από μόνοι τους στα σκοτάδια του τέλους. [...]

2 σχόλια:

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Χώρεσε ολόκληρο συμπόσιο σ' αυτό το ιστολόγιο! μα, επιτέλους! Ευχαριστούμε, Λίτσα:-)
( Δε διάβασα ακόμα κάτι από τις παραπομπές σου. Θέλουν το χρόνο τους, οπότε θα επανέλθω. Ούτως ή άλλως, και μόνο το υλικό που συγκεντρώνεται να σκεφτείς..)
Καλό τριήμερο.

Ε. Στάμου είπε...

Εδώ χωράνε τόσα και τόσα και πως θα χωρέσει ένα Συμπόσιο;

Μπορείς να ακούσεις όλες τις ομιλίες Διονύση. Εξαιρετικές όλες, ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα του κυρίου Γεωργουσόπουλου, "Τρία κλειδιά ανάγνωσης για την "Μαρίνα των Βράχων".

Καλό τριήμερο.