το ιστολόγιο της Στάμου Ευαγγελίας, φιλολόγου, επιμορφώτριας ΤΠΕ
Photo Album: Άγγελου Καλογερίδη

Πέμπτη 21 Μαρτίου 2013

"Mε μουσικές εξαίσιες, με φωνές" στο Γενικό Λύκειο Πεδινής την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης

21η Μαρτίου 2013

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ
Ημέρα της εαρινής ισημερίας – Αρχή της άνοιξης 



Γιορτάσαμε σήμερα την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, με απαγγελίες ποιημάτων και προβολές, μικρό θεατρικό δρώμενο και "μουσικές εξαίσιες", από το μουσικό σχήμα του σχολείου μας. Θερμά συγχαρητήρια σε όλους!!!

Εξαιρετικά ευχάριστη ήταν η παρουσία, στην εκδήλωσή μας, της ηθοποιού κυρίας Δανάης Τζήμα.
Η κυρία Τζήμα μάς διάβασε ποιήματα  μ` έναν ξεχωριστό τρόπο, που προκάλεσε "υπερθέρμανση" σε όλο το ακροατήριο. Στο παρακάτω ηχογραφημένο αρχείο ακούγεται να διαβάζει το ποίημα του Αζίζ Νεσίν "Σώπα μη μιλάς".   Η ανάγνωση τελειώνει  με τους μαθητές να κρατάνε το ρυθμό "που συνέχει τον μέσα και τον έξω κόσμο", λίγο πριν τον καταληκτικό στίχο "μίλα!". Έναν ρυθμό, που ανακαλεί τη σημερινή τραγική κατάσταση, που πάει να γίνει εφιάλτης. Στο τέλος, φωνάζουν όλοι μαζί δυνατά,  ΜΙΛΑ!

 

Σώπα μη μιλάς...
 του ΑΖΙΖ ΝΕΣΙΝ 

πηγή εικόνας

Σώπα, μη μιλάς , είναι ντροπή
κόψ` τη φωνή σου
σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός
η σιωπή είναι χρυσός.

Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί
έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα μου λέγανε:
"σώπα".

Στο σχολείο μου κρύψαν την αλήθεια τη μισή,
μου λέγανε: "εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!"

Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:
"κοίτα μην πεις τίποτα, σσσσ... σώπα!"

Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
Κι αυτό βάσταξε μέχρι τα εικοσί μου χρόνια.

Ο λόγος του μεγάλου
η σιωπή του μικρού.

Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,
"Τι σε νοιάζει εσένα;", μου λέγανε,
"θα βρεις το μπελά σου, σώπα".

Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι
"Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα".

Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά,
η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική και
ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή, που της έλεγε "σώπα".

Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε:
"Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα".
Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμίες ζηλευτές,
με τους γείτονες, μας ένωνε, όμως, το Σώπα.

Σώπα ο ένας, σώπα ο άλλος, σώπα οι επάνω, σώπα οι κάτω,
σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσα μας.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του "Σώπα"
και μαζευτήκαμε πολλοί,
μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!

Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,
τα πάντα κι όλα πολύ.
Εύκολα, μόνο με το Σώπα.
Μεγάλη τέχνη αυτό το "Σώπα".

Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσα σου
και κάν` την να σωπάσει.
Κόψ` την σύρριζα. Πέτα την στα σκυλιά.
 Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.

Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις από το βραχνά να μιλάς,
χωρίς να μιλάς να λες "έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς"
Αχ! Πόσο θα `θελα να μιλήσω ο κερατάς.

Και δεν θα μιλάς,
θα γίνεις φαφλατάς,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς.

Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ`  την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια. Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις. Κόψε τη γλώσσά σου.

Για να είσαι τουλάχιστον σωστός
στα σχέδια και στα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσά μου,
γιατί νομίζω πως θα `ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο,
με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λέει:
Mίλα!

2013:  «Έτος Κ.Π. Καβάφη» 
Επέτειος για τα 150 χρόνια από τη γέννησή του

To European School Radio συμμετέχει στον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης και συμβάλλει δυναμικά στην εξάπλωση του ενδιαφέροντος για την ποίηση στα σχολεία στην Ελλάδα αλλά και τη διάδοση της ποίησης στο ευρύ κοινό.
Το Γενικό Λύκειο Πεδινής συμμετέχει στο ραδιοφωνικό αφιέρωμα στην παγκόσμια ημέρα ποίησης και το έτος Καβάφη από το European Shool Radio.


Δημιουργήσαμε ηχογραφημένο σποτάκι με το ποίημα του Κ. Π. Καβάφη, "Φωνές".
Απαγγέλλει η μαθήτρια της Β΄ Λυκείου, Αντωνίου Παρασκευή.
Τη συνοδεύουν, με τη μουσική του Μάνου Χατζιδάκη, Το valse των χαμένων ονείρων, από το δίσκο «30 νυχτερινά» (1983), οι μαθητές της Β΄ Λυκείου: 
Νάκκας Νικήτας, κιθάρα 
Κοσμάς Θεοφάνης, σαξόφωνο 
και ο φιλόλογος Παπαιωάννου Βαγγέλης, μπουζούκι.


Στην  ορχήστρα συμμετείχαν ακόμα οι μαθητές:
Φώτος Θεόφιλος, αρμόνιο
Πλιάτσικας Αλέξανδρος, ηλεκτρική κιθάρα,
Δάμος Ναπολέων, τουμπερλέκι,
Παπαγιαννόπουλος Χρήστος, ντραμς

Δευτέρα 18 Μαρτίου 2013

"Ένα κυπαρίσσι για τον Οδυσσέα Ελύτη, που αντιφώνησε τον παράδεισο γύρω μας"

Χρήστος Μποκόρος
Ένα κυπαρίσσι για τον Οδυσσέα Ελύτη,
που αντιφώνησε τον παράδεισο γύρω μας  2011
(από την έκθεση "Ο κόσμος του Οδυσσέα Ελύτη
Ποίηση και Ζωγραφική")

Ο Οδυσσέας Ελύτης πέθανε σαν σήμερα, στις 18 Μαρτίου του 1996.

- Όλα χάνονται. Του καθενός έρχεται η ώρα.
- Όλα μένουν. Εγώ φεύγω. Εσείς να δούμε τώρα.
 Οδ. Ελύτης, Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου


...Σε ποιους απευθύνεται ο ποιητής; Να είναι γενικά οι συνάνθρωποι; Να είναι κάποιοι "αντιτιθέμενοι" στην προσωπική του ποιητική ιδεολογία; Ή μήπως είναι μια δικαιολογημένα υπεροπτική ποιητική "απάντηση" του Ελύτη σε όσους θητεύουν στην ίδια τέχνη και διακονούν ή καπηλεύονται την ποίηση; Αν συμβαίνει και αν ισχύει το τελευταίο, τότε η "απάντηση" του Ελύτη στην αυθάδεια του "όλα χάνονται" έχει το ακόλουθο νόημα: "Εγώ, ναι φεύγω. Μέσα στη βεβαιότητα και την επίγνωση της βιολογικής φθοράς, έχω την παράλληλη βεβαιότητα του "όλα μένουν". "Εσείς να δούμε τώρα". Και η απάντηση αυτή μοιάζει βέβαια με διεγερτική πρόκληση: η γνήσια θητεία στην τέχνη της ποίησης εξασφαλίζει τη βεβαιότητα του "όλα μένουν". Ο υπο-χρονικός βιολογικός άνθρωπος γίνεται ο υπερ-χρονικός ποιητής. Έτσι, ακριβώς, καταλύεται η τυρρανία του χρόνου.
Νικήτας Παρίσης, κριτικές δοκιμές, εκδ. Δόμος, Αθήνα 1986, σελ. 72
 
Η ανάρτηση αυτή αφιερώνεται στο Φιλόλογο και Συγγραφέα κ. Νικήτα Παρίση, που ένας χρυσός της ζωής αγέρας, κατά τον Οδ. Ελύτη, τον έφερε μέχρι το μικρό σχολείο μου, το ΓΕΛ Πεδινής Ιωαννίνων, στις 10 Φεβρουαρίου 2012, για να τιμήσουμε  τον νομπελίστα Ποιητή μας Οδυσσέα Ελύτη, με αφορμή τη συμπλήρωση των 100 χρόνων από τη γέννησή του. Ο κ. Παρίσης μάς ακτινοβόλησε με την προσωπικότητά του και την ανεξάντλητη γοητεία του λόγου του και μας τιμά, από τότε, με την πολύτιμη φιλία του. Είμαστε τυχεροί, γιατί εμείς συλλάβαμε την δωρεά του,  διά της γραφής του Ελύτη και πάλι. Το παρακάτω βίντεο είναι μια μικρή σύνθεση από αποσπάσματα της εκδήλωσης.