το ιστολόγιο της Στάμου Ευαγγελίας, φιλολόγου, επιμορφώτριας ΤΠΕ
Photo Album: Άγγελου Καλογερίδη

Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2008

Σαν σήμερα


Σαν σήμερα, το 1979 η Σουηδική Ακαδημία τίμησε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας τον ποιητή Οδυσσέα Ελύτη.

«Δεν αρκεί να ονειροπολούμε με τους στίχους. Είναι λίγο. Δεν αρκεί να πολιτικολογούμε. Είναι πολύ. Κατά βάθος ο υλικός κόσμος είναι απλώς ένας σωρός από υλικά. Θα εξαρτηθεί από το αν είμαστε καλοί ή κακοί αρχιτέκτονες το τελικό αποτέλεσμα. Ο Παράδεισος ή η Κόλαση που θα χτίσουμε.
Εάν η ποίηση παρέχει μια διαβεβαίωση και δη στους καιρούς τους durftiger είναι ακριβώς αυτή: ότι η μοίρα μας παρ' όλ' αυτά βρίσκεται στα χέρια μας».

Με αυτά τα λόγια έκλεινε ο Οδυσσέας Ελύτης το λόγο του στην Ακαδημία της Στοκχόλμης όταν του απονεμήθηκε το Νόμπελ Λογοτεχνίας τον Οκτώβριο του 1979 «για την ποίηση του που με φόντο την Ελληνική παράδοση, με αισθηματοποιημένη δύναμη και πνευματική οξύνοια ζωντανεύει τον αγώνα του σύγχρονου ανθρώπου για ελευθερία και δημιουργία».
Για τα ελληνικά Νόμπελ λογοτεχνίας μπορείτε να διαβάσετε στο ΕΛΙΑ.

Η Σουηδική Ακαδημία απένειμε φέτος το βραβείο στο γάλλο συγγραφέα Ζαν Μαρί Γκουστάβ Λε Κλεζιό για το σύνολο του έργου του.

Μου άρεσε πολύ το παρακάτω βίντεο από το YouTube με επιλογές στίχων από την ποίηση του Ελύτη και μουσική Ευανθίας Ρεμπούτσικα.


"Πέντε χελιδόνια-πέντε λόγια που έχουν εσένα προορισμό"
ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΙ, Η ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΤΩΝ ΓΥΑΚΙΝΘΩΝ

"Ξέρεις την κόμη που έγραψε τον άνεμο;
Τις ματιές που παραλληλίσανε το χρόνο;
Τη σιωπή που ένιωσε τον εαυτό της;"
ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΙ, ΠΑΡΑΘΥΡΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ ΕΠΟΧΗ
 

"Φως πάλι φως η ψυχή που μάχεται"  
ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΙ, ΑΙΘΡΙΕΣ

"Κι η αλήθεια η φούχτα του νερού Καθαρού πριν απ` τη δίψα Στο άπειρο"  
ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΙ, ΑΙΘΡΙΕΣ

"Θαυμάσια που τρέχει ο ουρανός, αν κρίνεις απ' τα σύννεφα"  
ΕΚ ΤΟΥ ΠΛΗΣΙΟΝ

"Θεέ μου τι μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε!"  
ΜΑΡΙΑ ΝΕΦΕΛΗ

"Ιδιώτευε μες στο Ανερυθρίαστο"
ΜΑΡΙΑ ΝΕΦΕΛΗ

"Λάμπει μέσα μου εκείνο που αγνοώ, μα ωστόσο λάμπει. Αχ ομορφιά κι αν δεν μου παραδόθηκες ολόκληρη ποτέ Κάτι κατάφερα να σου υποκλέψω. Λέω: κείνο το πράσινο κόρης οφθαλμού που πρωτο- Εισέρχεται στον Έρωτα και τ` άλλο το χρυσό, που όπου κι αν το τοποθετείς ιουλίζει"  
ΤΑ ΕΛΕΓΕΙΑ ΤΗΣ ΟΞΩΠΕΤΡΑΣ
"Από το ελάχιστο φτάνεις πιο σύντομα οπουδήποτε. Μόνο που ’ναι πιο δύσκολο"  
Ο ΜΙΚΡΟΣ ΝΑΥΤΙΛΟΣ

"Η κάθε γλώσσα να μιλεί την καλοσύνη της ημέρας Ήμερα να χτυπάει στις φλέβες ο παλμός της γης" ΗΛΙΟΣ Ο ΠΡΩΤΟΣ
 

"Ο ουρανός μου είναι βαθύς κι ανάλλαχτος
Ό,τι αγαπώ γεννιέται αδιάκοπα
Ό,τι αγαπώ βρίσκεται στην αρχή του πάντα"
ΗΛΙΟΣ Ο ΠΡΩΤΟΣ
 

"Φεύγω με μια ματιά
Ματιά πλατιά όπου ο κόσμος ξαναγίνεται Όμορφος από την αρχή στα μέτρα της καρδιάς"  
ΗΛΙΟΣ Ο ΠΡΩΤΟΣ
 

"Όπως και να το κάνεις, ένα κομμάτι "πάντοτε" στον άνθρωπο θα υπάρχει"
ΕΚ ΤΟΥ ΠΛΗΣΙΟΝ

"Κανείς δεν μπορεί να φαντασθεί τι άσμα περιέχει ο θόρυβος προτού μεταφραστεί σε κατάλευκο ατίθασο άτι"  
ΕΚ ΤΟΥ ΠΛΗΣΙΟΝ

"Ω δύσβατη, δύσβατη ζωή, από ποιό σοκάκι γίνεται κανείς να σε περάσει!"
ΕΚ ΤΟΥ ΠΛΗΣΙΟΝ

"Σε χώρα μακρινή και αναμάρτητη τώρα πορεύομαι"  
ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ ΤΑ ΠΑΘΗ

Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2008

Κινούμενη Ποίηση


Poetry in Motion,
mixed media on canvas


Μια νέα εκδοχή του ποιητικού λόγου, από τη Μαρία Βουμβάκη.
Πρόκειται για κινούμενη ποίηση, πολυμεσική, που δεν μπορεί να μεταφερθεί στην τυπωμένη σελίδα αλλά ούτε επιτρέπει και την παρέμβαση του αναγνώστη. Το flash είναι μία από τις τεχνολογίες που χρησιμοποιούνται σ` αυτού του είδους τα λογοτεχνικά κείμενα.

Τίθενται τα ερωτήματα. "Ποια η χρησιμότητα μιας λογοτεχνίας την οποία δεν μπορεί κανείς να πάρει μαζί του όταν ταξιδεύει, να τη δώσει στα παιδιά του, να την ξαναδιαβάσει, να τη συζητήσει με τους φίλους του, να την κρατήσει στη βιβλιοθήκη του ή στο κομοδίνο του: μια λογοτεχνία η οποία δραπετεύει στο άυλο και η οποία, έτσι, προκαλεί επίμονα τόσο τη μνήμη όσο και την εξήγηση, ανατρέποντας την έννοια του χρόνου και της ανταλλαγής;".

Νομίζω ότι το να παρακολουθείς ένα εξελισσόμενο, ζωντανό κείμενο που διαρκώς μεταβάλλεται, αποτελεί μια ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα πτυχή, που δεν μπορεί σίγουρα να αναπαραχθεί στον έντυπο λόγο. Η λεγόμενη Κυβερνολογοτεχνία, σίγουρα παραμένει είδος με περιορισμένη σχετικά εμβέλεια. Οι τεχνολογικές εξελίξεις, όμως, μπορεί να μας επιφυλάσσουν ευχάριστες εκπλήξεις στο μέλλον.

είμαι μια σταγόνα
που πέφτει
στη λεωφόρο που πας
στα φώτα
της πόλης



summer
σε λίγο θα πας εκεί που ο χρόνος έχει σταματήσει
τα χρώματα πιο φωτεινά κι η πράσινη φύση
ο μπλε ουρανός η ακρογιαλιά στη δύση

ή μήπως θα μείνεις εδώ που ο χρόνος βαραίνει
ένας από μας που δεν προλαβαίνει
να βλέπει το πλοίο να δένει

confess
αδειάζεις τις νύχτες
αλλάζεις τους δείχτες
παίζεις με τις σκιές στο φως
κι αγαπάς τις σιωπές καθώς


διαβάζεις τα βράδια
τα άδεια τετράδια
κάθε αγνή σου στιγμή-στεγνή
κι η διαδρομή-στενή

QA
όσες φορές
κι αν με ρωτήσεις
θα έχεις
τις ίδιες απαντήσεις

κι αν μου ζητήσεις
διαφόρους τρόπους
θα σου πω
ξέρω μόνον ένα τρόπο

αν τα λάθη μου
γνώριζα από πριν
δε νομίζω να μπορούσα
να τ` αλλάξω

την ίδια ζωή
θ` άρχιζα ξανά
από την αρχή
ως το πουθενά

τι ζωή αλήθεια
θα `ταν αυτή
τι ζωή
ατελείωτη

Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2008

Ομήρου Οδύσσεια


Η νέα τεχνολογία στην υπηρεσία της εκπαίδευσης και της διάδοσης του Ελληνικού πολιτισμού.
Από το Νοέμβριο του 2008 στο ολοκαίνουργιο «Θέατρον» του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού παίζεται η «Ομήρου Οδύσσεια - Το παραμύθι των παραμυθιών», σε σκηνοθεσία και θεατρική προσαρμογή της Κάρμεν Ρουγγέρη.
Οι νεαροί θεατές θα ζήσουν τις περιπέτειες του Οδυσσέα στο μεγάλο ταξίδι του προς την Ιθάκη. Η μουσική διασκευή και σύνθεση είναι του Γιάννη Μακρίδη, τα σκηνικά και τα κουστούμια της Χριστίνας Κουλουμπή, η χορογραφία του Πέτρου Γάλλια και οι στίχοι των τραγουδιών του Ανδρέα Κουλουμπή.
Μετά τη «Θόλο», το υπερσύγχρονο θέατρο Εικονικής Πραγματικότητας, ο «Ελληνικός Κόσμος», το Πολιτιστικό Κέντρο του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού, απέκτησε ένα νέο κτήριο πολλαπλών χρήσεων το οποίο θα φιλοξενεί πολιτιστικές εκδηλώσεις. Το «Θέατρον» άνοιξε την αυλαία του στις 20 Μαρτίου 2008.
Περισσότερα εδώ.
Και με αυτούς που έχουν παρκάρει τη ζωή τους στην επαρχία τί γίνεται; Μεγάλη η απόσταση από την Αθήνα πολλά και τα έξοδα μετακίνησης και διαμονής μιας τριμελούς έστω οικογένειας στην πρωτεύουσα. Όχι ότι ζηλεύω τη ζωή της Αθήνας, τουναντίον, αλλά φαίνεται ότι τελικά κρατάμε τα κλειδιά ορισμένων "πλευρών του αδιεξόδου".