ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ - ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ
Τα Πάθη - Η Αυλή των προβάτων (ι΄)
| Στ' ανοιχτά του πέλαγου * | με καρτέρεσαν |
| Με μπομπάρδες τρικάταρτες * | και μου ρίξανε |
| Αμαρτία μου να 'χα * | κι εγώ |
| * | μιαν αγάπη |
| Μακρινή Μητέρα * | Ρόδο μου Αμάραντο |
| Τον Ιούλιο κάποτε * | μισανοίξανε |
| Τα μεγάλα μάτια της * | μες στα σπλάχνα μου |
| Την παρθένα ζωή μια * | στιγμή |
| * | να φωτίσουν |
| Μακρινή Μητέρα * | Ρόδο μου Αμάραντο |
| Κι από τότε γύρισαν * | καταπάνω μου |
| Των αιώνων όργητες * | ξεφωνίζοντας |
| «Ο που σ' είδε, στο αίμα * | να ζει |
| * | και στην πέτρα» |
| Μακρινή Μητέρα * | Ρόδο μου Αμάραντο |
| Της πατρίδας μου πάλι * | ομοιώθηκα |
| Μες στις πέτρες άνθισα * | και μεγάλωσα |
| Των φονιάδων το αίμα * | με φως |
| * | ξεπληρώνω |
| Μακρινή Μητέρα * | Ρόδο μου Αμάραντο. |
Το απόσπασμα της ταινίας προέρχεται από το Αρχείο Κρήτης.
2 σχόλια:
Μακρινή μας φίλη,
Πάντα με συγκίνηση, πάντα στη συγκίνηση συναντιόμαστε.
ΥΓ. Τι απελπισμένο αγώνα που κάνει αυτή η επαναλαμβανόμενη τελευταία κάθε στροφής λέξη, ε; Ποιαν ουτοπία αναζητάει κι αυτή..
Εγώ λέω Διονύση ότι απλά αγωνίζεται για να τραγουδήσει τους καημούς και τις ελπίδες της Ρωμιοσύνης, χωρίς καμιά επίδειξη.
Οι επιδείξεις είναι για όσους χάνουν την ψυχή τους, είχε πει ο Μίκης, νομίζω.
Χαιρετισμούς στη μακρινή παρέα.
Δημοσίευση σχολίου