Πανέμορφος ο νοτιοδυτικός νυχτερινός ουρανός.
![]() |
| η εικόνα έγινε με το Stellarium στις 21:00:29 |
![]() |
| Κυριακή, 26 Φεβρουαρίου 2012, ώρα: 19:00 η εικόνα έγινε με το Stellarium |
(Σαίξπηρ, Ιούλιος Καίσαρας)
για να θυμηθώ και το επόμενο παλιό μου βιντεάκι.
![]() |
| η εικόνα έγινε με το Stellarium στις 21:00:29 |
![]() |
| Κυριακή, 26 Φεβρουαρίου 2012, ώρα: 19:00 η εικόνα έγινε με το Stellarium |
με συνεπήρε από την πρώτη στιγμή, με συγκίνησε και με ενέπνευσε δημιουργώντας μέσα μου ένα ποτάμι μουσικής σαν ένα μεγάλο «ευχαριστώ» για την ανυπέρβλητη ομορφιά που μου δώρισε. Όμως πέρα από την αισθητική ομορφιά, μπόρεσα να αποκωδικοποιήσω και την ομορφιά της σοφίας και της αλήθειας, που χωρίς αυτά το μήνυμα του Ποιητή παραμένει μετέωρο. Και πολύ φοβάμαι ότι πολλοί έμειναν στην αισθητική μαγεία των στίχων είτε στα καθαρά ποιητικά τους νοήματα, χωρίς να μπορούν να φτάσουν στον πυρήνα της σκέψης του Έλληνα Ποιητή, που με αγωνία και σοφία πασχίζει να στείλει στους νεοέλληνες μήνυμα και πρόσκληση αυτογνωσίας. Πονά, ανησυχεί και υποφέρει, γιατί φοβάται -μιας και έχει τη δύναμη να βλέπει στο μέλλον- το αναπόφευκτο που σήμερα το βιώνουμε, χωρίς ακόμα να έχουμε συνειδητοποιήσει ότι βρισκόμαστε στην αρχή του τέλους. Γιατί δεν αγάπησε τίποτα περισσότερο από αυτόν τον «Κόσμο τον μικρό τον μέγα». Έναν κόσμο μοναδικό, που πάει πίσω σε βάθος χρόνου, σαν ένα βαθύ ποτάμι που πλαταίνει, στενεύει, κάνει κύκλους, γίνεται υπόγειο, τρώει τα βράχια για να περάσει. Κι αυτός ευλογήθηκε για να γνωρίζει, ίσως μόνο αυτός, γιατί αυτός είναι το ίδιο το ποτάμι και γι' αυτό η μνήμη του φτάνει πίσω στις πηγές του ποταμού και πάει μπροστά, ως εκεί που θα το σταματήσει η κακία των κακών, αν ποτέ καταφέρει να το σταματήσει, αντάμα με την τύφλωση των μίζερων και των αδύνατων. Σε όλους εμάς απευθύνεται ο Ποιητής, δηλαδή στον δικό του το Λαό, στους Έλληνες, που κάποτε δεν ήσαν εντελώς τυφλοί. Προσπαθώντας να τους πείσει να επιλέξουν το δρόμο που οδηγεί στο φως και όχι αυτόν που έχουν πάρει, για να οδηγηθούν από μόνοι τους στα σκοτάδια του τέλους. [...] "Θάθελα να ξέρω μπουζούκι για να παίζω και να τραγουδάω ρεμπέτικα. Αυτά είναι τα τραγούδια και οι χοροί της ψυχής μου"
"Τα ρεμπέτικα μου προκαλούν μια ψυχική κατάσταση τόσο μελαγχολική και βαθιά ευχάριστη, που λέω πια να το αφήσω εντολή: Έτσι και πεθαίνω, δύο, τρία, πέντε ρεμπέτικα για να υποφέρω αυτές τις δύσκολες στιγμές πιο ελαφρά..."