Και η μόνη ανεμπόδιστη, μη λογοκρινόμενη, σύντομη, καθημερινή όμως, επικοινωνία μας μαζί τους είναι να κλέβουμε το στίχο του Παλαμά και; τάχα θα ξανασυναντηθούμε κάποτε;
Είπες: μπορεί να ρθεις-είπες μπορεί Και να μην έρθεις, αύριο στο ξωκκλήσι
Το ερημικό, που θα σε καρτερεί
Ανοιγμένο για να σε λειτουργήσει...
Έρθεις δεν έρθεις, ο ύμνος θα ψαλεί,
Σεβαστέ Παλαμά,
στο ξωκλήσι της συγκίνησής μου
το ερημικό
για σε ανοιγμένο
Έρθεις δεν έρθεις
Ο ύμνος θα ψαλεί...
You said: you may come –you also said
You may not come, tomorrow to the chapel
In the wilderness, awaiting you
Open for Holy Liturgy…
Whether you come or not, the hymn will be sung,
Venerable Palamas,
In the country church of my emotion
standing in the wilderness
and opened for you.
Whether you come or not
The hymn will be sung…
Πέραν των υψηλών λειτουργιών που επιτελούν αυτοί οι στίχοι, λειτουργούν απόκρυφα και ως εξαίσιο ξόρκι κατά πάσης ματαίωσης..."
Απομαγνητοφωνημένο μικρό απόσπασμα από τη σημαντική ομιλία της διάσημης ελληνίδας ποιήτριας Κικής Δημουλά στην ημερίδα "Κωστής Παλαμάς" που πραγματοποιήθηκε στην Ακαδημία Αθηνών, στις 16 Δεκεμβρίου του 2009, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 150 ετών από τη γέννηση του μεγάλου εθνικού ποιητή, ακαδημαϊκού και Προέδρου της Ακαδημίας Αθηνών κατά το έτος 1930.Την οργάνωση της ημερίδας είχε το Κέντρο Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών.
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό: Νέα του Μουσείου της Ελληνικής Συλλογής Νόμπελ, τ. 31
Το Φωτογραφικό υλικό προέρχεται από το Kέντρον Eρεύνης της Eλληνικής Λαογραφίας, ένα από τα δεκατέσσερα Eρευνητικά Kέντρα της Ακαδημίας Αθηνών, στην οποία εντάχθηκε από την ίδρυσή της (1926).
2 σχόλια:
Λίτσα στο αφιερώνω για καλό καλοκαίρι, λέγοντάς σου όχι εμπιστευτικά, αλλά δημόσιο, ότι θα ξανασυναντηθούμε πάλι -την Πέμπτη ελπίζω, αν όλα πάνε καλά.
Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι
Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές
Όλα τα λόγια που είχανε μοναδικό τους προορισμόν Εσένα!
...
Με το μέτωπο στο τζάμι αγρυπνούμε την καινούρια οδύνη
Δεν είναι ο θάνατος που θα μας ρίξει κάτω μια που Εσύ υπάρχεις
Μια που υπάρχει άλλου ένας άνεμος για να σε ζήσει ολάκερη
Να σε ντύσει από κοντά όπως σε ντύνει από μακριά η ελπίδα μας
Μια που υπάρχει αλλού
Καταπράσινη πεδιάδα πέρ' από το γέλιο σου ως τον ήλιο
Λέγοντάς του εμπιστευτικά πως θα ξανασυναντηθούμε πάλι
Όχι δεν είναι ο θάνατος που θ' αντιμετωπίσουμε
Παρά μια τόση δα σταγόνα φθινοπωρινής βροχής
Ένα θολό συναίσθημα
Η μυρωδιά του νοτισμένου χώματος μες στις ψυχές μας που όσο παν
κι απομακρύνονται
Κι αν δεν είναι το χέρι σου στο χέρι μας
Κι αν δεν είναι το αίμα μας στις φλέβες των ονείρων σου
Το φως στον άσπιλο ουρανό
Κι η μουσική αθέατη μέσα μας ω! μελαγχολική
Διαβάτισσα όσων μας κρατάν στον κόσμο ακόμα
Είναι ο υγρός αέρας η ώρα του φθινοπώρου ο χωρισμός
Το πικρό στήριγμα του αγκώνα στην ανάμνηση
Που βγαίνει όταν η νύχτα πάει να μας χωρίσει από το φως
Πίσω από το τετράγωνο παράθυρο που βλέπει προς τη θλίψη
Που δε βλέπει τίποτε
Γιατί έγινε κιόλας μουσική αθέατη φλόγα στο τζάκι χτύπημα
του μεγάλου ρολογιού στον τοίχο
Γιατί έγινε κιόλας
Ποίημα στίχος μ' άλλον στίχο αχός παράλληλος με τη βροχή δάκρυα
και λόγια
Λόγια όχι σαν τ' αλλά μα κι αυτά μ' ένα μοναδικό τους προορισμόν:
Εσένα
(από την "Ελένη" των Προσανατολισμών του Ελύτη)
Ευτυχώς Άννα μου το καλοκαίρι τώρα αρχίζει για μας, με υπέροχες αστροφεγγιές κι έναν ολόλαμπρο Αποσπερίτη νωρίς κάθε βράδυ, χωρίς, επιτέλους, βροχή και χωρίς σενάρια και φόρμες. Άντε, μια φορά ακόμα την Πέμπτη που θα βρεθούμε και τέλος.
Σ` ευχαριστώ για το ποίημα. Μου έδωσες μια γερή δόση αναγνωστικής ανάσας.
Φιλιά
Δημοσίευση σχολίου