Τοπίο σκληρό σαν τη σιωπή. Γεμάτο πόνο. Έσφιγγε στον κόρφο του τον ποιητή. Απέραντος πόνος, απέραντη σιωπή. "Κι ο θάνατος απόκληρος μέσα σ` αυτή την τεράστια φωταψία" της αγάπης του κόσμου.
"Ω καληνύχτα αγαπημένε κόσμε, αγαπημένε καληνύχτα".
Η τελευταία έξοδος απ` την αγαπημένη πολιτεία. Θα περάσει για τελευταία φορά κάτω
"απ` το μπαλκόνι όπου πρωτοκοίταξε τη θάλασσα
ανάμεσα σε δύο ήλιους πρωινούς"
θα περάσει κάτω απ` το"πέτρινο καράβι του"
"αυτό που λένε αθάνατο νερό για θνητούς και αθανάτους".
Την ποίηση.Κάτω απ` το πατρικό του σπίτι.
Ο ουρανός κλαίει με λυγμούς. Οι άνθρωποι κλαίνε με λυγμούς. Έφυγε πολύκλαυστος ως έφηβος.
"Η σιωπή του τώρα είναι η φωνή του".
Αν του λέγαμε
"Για σκέψου η ζωή να τραβάει το δρόμο της κι εσύ να λείπεις";
εκείνος θα χαμογελούσε και θ` απαντούσε πως ναι, να
"να τραβάει την ανηφόρα με σημαίες και με ταμπούρλα".
Πηγή: Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης - Ψηφιοθήκη
Η ανάρτηση της ΕΙΡΗΝΗΣ περιλαμβάνει ένα πολύ ωραίο αφιέρωμα που παρουσίασε το κανάλι της Βουλής των Ελλήνων ...
ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ
| Powered by eSnips.com |
7 σχόλια:
Προτιμώ, αντί σχολίου, να γράψω λίγους ακόμη στίχους του Ρίτσου.
ΠΕΡΙΠΟΥ
Παράταιρα πράγματα παίρνει στα χέρια του - μια πέτρα,
ένα σπασμένο κεραμίδι, δυο καμένα σπίρτα,
το σκουριασμένο καρφί στον απέναντι τοίχο,
το φύλλο που μπήκε απ' το παράθυρο, τις στάλες
που πέφτουν απ' τις ποτισμένες γλάστρες, τ' άχυρο εκείνο
που 'φερε χτες ο αέρας στα μαλλιά σου, - τα παίρνει
κι εκεί στην αυλή του χτίζει περίπου ένα δέντρο.
Σ' αυτό το "περίπου" κάθεται η ποίηση. Τη βλέπεις;
Ειρήνη μου μεγάλη μου ικανοποίηση να σε διαβάζω. Σ` ευχαριστώ πολύ για τους στίχους.
Πολλά φιλιά
βρε "τεχνοφρικιό"[που θα 'λεγαν κι οι μαθητές μας],σε ποιες εσχατιές του τεχνοκόσμου ξετρυπώνεις αυτά τα υπέροχα που μας κοινωνάς; Άκου τώρα!"γράφει η Κώττη στο Ριζοσπάστη" 11 Νοέμβρη του ΄90![ανοιχτό το στόμα των αδαών σαν του λόγου μου].
Στην ουσία τώρα.Όσο μας μέλλεται να θυμόμαστε,θα 'ναι ο Ρίτσος τόπος και χρόνος της μνήμης μας,πώς το 'λεγε;΄"οι δικοί μας χριστοί,οι δικοί μας άγιοι".Θα είναι οι στίχοι του που ψάχνουμε να βρόυμε για να μιλήσουμε για μας,για τους ανθρώπους,για τον κόσμο,για την ιστορία,για ό,τι αγαπάμε-σημείο αναφοράς κ' πυξίδα κ' συναξάρι αγίων.Τι θησαυρός μας έλαχε,κ' πόση ευγνωμοσύνη ν'αποθέσουμε οι ελάχιστοι;"κι αυτός μας λείπει",κι ακόμη δε μάθαμε-οι καημέμοι-να λέμε δυνατά τη λέξη "σύντροφε",γι'αυτό μας λείπει.
συντροφικούς-έτσι κι αλλιώς-χαιρετισμούς Λίτσα μου[μας πια]
Ριτσικοί φίλοι, Λίτσα..
..τίποτα. Ένα γεια. Με συγκίνηση.
Που ανανεώνεται κάθε φορά σαν συναντιόμαστε μέσα απ' τους στίχους του.
( Τι ωραία ιδέα της Λίλας στην παράσταση, να βάλει τα παιδιά να χαιρετιούνται με στίχους του, ε;)
Άννα μου τότε που με ήξερες ούτε τεχνο- ήμουν ούτε φρικιό. Της ηλικίας τα γυρίσματα, είδες;
Ωραίες ιδέες, από ωραίους ανθρώπους, Διονύση, να είστε καλά όλοι σας, σας έχω στην καρδιά μου.
Τα τσίπουρα εμφιαλώθηκαν, περιμένω...
Αχ, πού να σας προλάβω αγαπημένοι μου φίλοι! Ολο και κάτι γράφετε για τον ποιητή, και το βλέπω καθυστερημένα... Να σκεφτείτε, μάλιστα, ότι δεν έχω αντίγρσφο του κειμένου μου. Πού το ξετρυπώσατε;
Αχ, τίποτα δε μένει αξετρύπωτο σήμερα Αγγελική μας. Στην ψηφιοθήκη του Α.Π.Θ. το βρήκα. Την αναφέρω την πηγή. Διάβασα πολλά έρθρα εκείνων των ημερών και (όχι) για να το παινέψω, με άγγιξε πιο πολύ απ` όλα. Σου οφείλουμε τιμή για τις συγκινήσεις που μας προσφέρεις με την τέχνη του λόγου σου.
Δημοσίευση σχολίου