Το σχολείο της χαμένης νιότης...

Έντονοι οι διαξιφισμοί με μαμάδες μαθητών της έκτης τάξης. Διάχυτη η αντίληψη ότι μέσα από συνεχή πίεση, με πολλές εργασίες που πρέπει να ανατίθενται από τη δασκάλα στους μαθητές για το σπίτι και επαναλαμβανόμενα τεστ, τα παιδιά θα πάνε άριστα προετοιμασμένα στο σχολείο-μπαμπούλα που λέγεται γυμνάσιο. Και αλίμονο στις μαμάδες-μαθήτριες του γυμνασίου. Πώς θα προαχθούν στην άλλη τάξη; Κι όχι με βαθμό ό,τι κι ό,τι. Θέλουν και αριστείο. Τί, τζάμπα τόσο διάβασμα από την πρώτη δημοτικού;
Γιατί αλήθεια συμβαίνουν όλα αυτά τα τραγικά; Γιατί βασανίζουμε δίχως λόγο ό,τι πολυτιμότερο έχουμε, τα παιδιά μας;
Στην Ελληνική Πύλη Παιδείας υπάρχει αναρτημένο άρθρο του Αλέξανδρου Πιστοφίδη με τίτλο Το σχολείο της χαμένης νιότης... Kαλημέρα Σχολείο - Καλημέρα Θλίψη. Γίνεται σύγκριση του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος με το φιλανδικό, αφού οι μαθητές της Φιλανδίας βγαίνουν πρώτοι σε όλες τις διεθνείς αξιολογήσεις του ΟΟΣΑ (ενώ οι δικοί μας τελευταίοι).
Τα παιδιά στη Φινλανδία, στις πρώτες έξι τάξεις, κάνουν συχνά τεστ, όχι όμως για να βαθμολογηθούν (να τιμωρηθούν όπως τα ελληνόπουλα) αλλά για να διαπιστωθούν οι αδυναμίες τους ώστε να τους παρασχεθεί εξατομικευμένη ενισχυτική διδασκαλία. Η φιλοσοφία τους είναι, «η βαθμολογία αποθαρρύνει και ωθεί ακόμη περισσότερο στην άρνηση μάθησης τον κακό μαθητή, ενώ επιβραβεύει τον καλό μαθητή, που έτσι κι αλλιώς δεν χρειάζεται την επιβράβευση».
Στη Βρετανία, το μεγαλύτερο σχολείο, το Νottingham Εast, καταργεί τις σχολικές εργασίες στο σπίτι και στη θέση τους προσθέτει ένα επιπλέον μάθημα ή σχολικές δραστηριότητες εντός του εκπαιδευτικού ιδρύματος. Η καινοτομία εντάσσεται στο πλαίσιο των μεταρρυθμίσεων στην εκπαίδευση, με στόχο να γίνει περισσότερο αποτελεσματική για τους μαθητές (ΤΑ ΝΕΑ On-line).
Οι Φιλανδοί μαθητές πάνε στο σπίτι, αφήνουν τη σάκα με τα βιβλία στο σχολείο. Όλη η υπόλοιπη ημέρα τους ανήκει. Χαίρονται την παιδικότητά τους. Τεστ για το σπίτι απαγορεύονται. Η λέξη φροντιστήριο δεν υπάρχει ούτε στο λεξικό τους. Είναι πρώτα στην Ευρώπη στην ανάγνωση εξωσχολικών βιβλίων και τελευταία σε τηλεθέαση. Τα ελληνόπουλα τρέχουν από φροντιστήριο σε φροντιστήριο σαν κουρδιστά πορτοκάλια. Το μόνο που τους μένει μετά, είναι να καθίσουν εξαντλημένα μπροστά στην τηλεόραση μέχρι να τους πάρει ο ύπνος. Σε καμιά άλλη χώρα του κόσμου δε βλέπεις παιδιά με τσάντες να κυκλοφορούν μέχρι τα μεσάνυχτα τρέχοντας σαν τον Βέγγο να προλάβουν το επόμενο μάθημα αποστήθισης, προς μεγάλη ικανοποίηση των φροντιστηρίων.
Είναι δυνατόν αυτά τα τραύματα της χαμένης παιδικότητας να μην έχουν βαθιές και μακροχρόνιες ψυχικές συνέπειες;
Τα περισσότερα ελληνόπουλα πάνε άκεφα σε άθλια δημόσια σχολεία. Θα πρέπει να αποστηθίσουν κακογραμμένα βιβλία πάνω στα οποία θα εξεταστούν. Όποιος έχει την καλύτερη μνήμη ή τις καλύτερες τεχνικές αποστήθισης, όχι απαραίτητα και το καλύτερο μυαλό, θα επιβραβευθεί. Οι κακοί μαθητές θα τιμωρηθούν και θα σπρωχθούν στη μαθησιακή άρνηση.
Πώς λοιπόν τα παιδιά θα αγαπήσουν τη μάθηση και το βιβλίο; Με το ζόρι;
Με το ζόρι δε μαθαίνει κανείς. Με το ζόρι μπορείς μόνο να αποστηθίσεις ξένη γνώση, για λίγο καιρό.

Έχουν άδικο λοιπόν οι μαθητές να νιώθουν απογοητευμένοι και οργισμένοι και να εκδηλώνουν αυτήν την οργή τους για τα σκοτωμένα όνειρά τους και τη χαμένη νιότη τους;