Μνήμη Αργύρη Χιόνη

άπό το βιβλίο Εσωτικά τοπία και από την ενότητα  
Ιστορίες μιας εποχής που πέρασε χωρίς ποτέ να έχει έρθει

Αυτή η ανάρτηση γίνεται με αρκετή καθυστέρηση στη μνήμη του ποιητή Αργύρη Χιόνη, που πέθανε από καρδιακή προσβολή σε ηλικία 68 ετών το απόγευμα των Χριστουγέννων του 2011 στο Θροφαρί Κορινθίας, όπου ζούσε τα τελευταία 20 χρόνια απομονωμένος "καλλιεργώντας τη γη και την ποίηση".

Πώς να σε περιγράψω τώρα πια;
Για τον Αργύρη Χιόνη
Βασίλης Μανουσάκης

Προσβολή στην καρδιά αποτελεί να παραγκωνίζεις τον Έρωτα και να περιγράφεις τον Θάνατο. Ισως γι' αυτό ο γιατρός να είπε αυτή για αιτία του δικού σου θανάτου.

Την κατάφερες τελικά τη Θανή, μα το αγκάλιασμά της ήταν τραχύ και άνοστο.

Ας είν' ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει, είπαν. Μάλλον ήξεραν ότι απ' τα σπλάχνα σου θα βγει της ποίησης ανθός.

Ο Άγιος Βασίλης των παιδιών έφτιαξε για σένα φέτος δώρο ζηλευτό: την αιωνιότητα.

Τι ειρωνεία που τέλος στη σιωπή της ζωής σου, έδωσε το κλάμα όλων μας.

Ανήμερα Χριστούγεννα ο Θάνατος έπαιζε στο Χιόνη, θα πουν οι χωρατατζήδες.

Υπογειωθείτε! φώναζες στους ποιητές και, όπως πάντα, έδειξες πρώτος τον δρόμο.

Ο άδειος καναπές που κοσμεί το τελευταίο σου βιβλίο θα 'ναι τώρα ο τόπος που θα κάθονται μόνιμα τα ποιήματά σου.
Δεν πένθησα όταν μου ανήγγειλαν τον θάνατό σου. Γέμισα απλώς ένα μεγάλο βάζο με τα πιο όμορφα λουλούδια της ποίησής σου, ακριβώς όπως πρόσταξες.

Στο υπόγειο του σπιτιού σου θα 'ρθουν τώρα να βρουν όλα σου τα πράγματα. Ελπίζω σ' ένα τετράδιο παλιό και τούτα δω τα λόγια.

Αναδημοσίευση από το poema.

Ο Αργύρης Χιόνης είχε επισκεφθεί το Ποιητικό Εργαστήρι του Ιδρύματος "Τάκης Σινόπουλος" δυὸ φορές: η πρώτη ήταν τον Απρίλιο του 2008 και η  δεύτερη το Μάιο του 2009. Στο περιοδικό, ΤΑ ΤΕΤΡΑΔΙΑ ΤΟΥ ΕΛΠΗΝΟΡΑ, τ. 3, Χειμώνας 2011-2012, δημοσιεύτηκε άρθρο της Τασούλας Καραγεωργίου με τον τίτλο  Μνήμη Αργύρη Χιόνη. 

Στο ιστολόγιο Ιδιωτική Οδός βρήκα ανέκδοτους  στίχους του Αργύρη Χιόνη μελοποιημένους από τη συνθέτρια Σοφία Καμαγιάννη.

"Γέρασες, φίλε, και βουβάθηκαν τα μάτια σου, δεν τραγουδάνε πια, όπως πρώτα, δεν μιλούν, δεν ψιθυρίζουν καν. Δυο σκοτεινά παράθυρα τα μάτια σου, χτισμένα, και πια δεν φτάνει ως εμένα η μέσα μουσική σου. Υπάρχει, αλήθεια, ακόμα αυτή η μέσα μουσική ή μήπως είσαι ως εκεί χτισμένος, ως τα μύχια της ψυχής σου, πλήρης σιωπής και συμπαγής σαν πέτρινο άγαλμα;'' 

Χιόνης, Αργύρης, 1943-2011