Σάββατο απομεσήμερο, λοιπόν, και το αμφιθέατρο του Μουσείου Μπενάκη στην Πειραιώς «βουίζει» από τις φωνές των παιδιών. Είναι μαθητές από το 6ο Λύκειο Καλλιθέας και από το 10ο Λύκειο Πειραιά που δέχτηκαν με χαρά την πρόσκληση του Μουσείου: να παρουσιάσουν την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης (21 Μαρτίου), ένα θέαμα για τα εκατό χρόνια από τη γέννηση του Γιάννη Ρίτσου. Συμπαραστάτες τους, εκτός από το Μουσείο, μπλόγκερ που ασχολούνται με τη λογοτεχνία. Αλλωστε, και τα δύο σχολεία έχουν ιστοσελίδα (μπλογκ).
Δουλεύουν «με την ψυχή γεμάτη Ρίτσο», όπως λέει ο Διονύσης, ο καθηγητής τους, που μαζί με τη Λίλα, την Ειρήνη και άλλες εξαιρετικές εκπαιδευτικούς πασχίζουν να βάλουν το ποτάμι σε μια κοίτη χωρίς να κόψουν τον αυθορμητισμό και τη χαρά των παιδιών. Είκοσι ζευγάρια αυτιά ρουφάνε τις οδηγίες, είκοσι ζευγάρια μάτια αστράφτουν βλέποντας. Το κυριότερο: αντίστοιχα «μάτια ψυχής» αποθησαυρίζουν στίχους, εικόνες, μουσικές, αξίες, παραδείγματα, ομορφιά, ζωή.
«Στην αρχή συναντηθήκαμε με τον Ρίτσο μέσα από τους στίχους του, από τις ζωγραφιές του, από τις μαρτυρίες των άλλων για τη ζωή του, από τις πέτρες του, από τα τραγούδια του Μίκη και του Λεοντή», σημειώνει ο Διονύσης. «Μας άρεσε, τον αγαπήσαμε. Μετά, όμως, αρχίσαμε να τον συναντάμε παντού. Η ποίησή του, φως που απλώνεται πια στην κάθε μέρα μας, μας τονώνει και συντροφεύει τα όνειρά μας».
Η πρόβα προχωρά, τα παιδιά με τα φωτεινά μάτια απευθύνονται με εμπιστοσύνη και αγάπη στους ακάματους δασκάλους τους, που δίνουν την ψυχή τους: «κύριε», «κυρία»... έχουν ερωτήσεις, προτάσεις, σκέψεις. Ωρα να φύγουμε. Ραντεβού στην παράσταση!
Αγγελική Κώττη
4 σχόλια:
Αχ, η άτιμη δημοσιογραφική πένα, τίποτα δεν καταφέρνει να πει από τα θαυμαστά που γίνονται στην πρόβα. Παιδί μου, αυτοί το ζουν! Είναι ά-παι-χτοι!!!!
Είμαι σίγουρη κ. Αγγελική για του λόγου σας το αληθές. Κρίμα που, λόγω απόστασης, κρατιόμαστε μακριά από τόσο ωραίες στιγμές!
Ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ σε όλους σας!!!
Αν σταματούσαμε τα «κυρία» «κυρία», δεν θα ήταν καλύτερα; Δεν σας περνάω, δα, περισσότερο από ένα τέταρτο του αιώνα!!!!
Οσο για τα συγχαρητήρια σε εκείνους αξίζουν, προσωπικά δεν έκανα τίποτα!
Λίτσα,ευχαριστούμε.
Ξέρεις καλά, πάντως, πως αλήθεια δεν είναι και τίποτα σπουδαίο. Όπως επίσης ξέρεις πως υπάρχουν τόσοι και τόσοι που κάνουν στα σχολεία διάφορα μικρά ή μεγάλα θαύματα. Και σεμνά πορεύονται.
Αλλά κι εσείς εκεί, τι ετοιμάζετε; Γιατί μας αφήνετε στο σκοτάδι; Γιατί δε μας λέτε;
Εαρινή,
Όταν λες "ά-παι-χτοι" δεν έχει να κάνει με αν θα παίξουμε την παράσταση, ε;!;! Βρε, ξέρεις κάτι που δεν ξέρουμε; :-))
Δημοσίευση σχολίου