Μνήμη Μάνου Κατράκη

Ο Μάνος Κατράκης, ένας από τους μεγαλύτερους ηθοποιούς της ελληνικής σκηνής, έφυγε από τη ζωή σαν σήμερα, στις 2 Σεπτεμβρίου 1984, σε ηλικία 76 ετών. Το ιστολόγιο τιμά τη μνήμη του με δύο ηχογραφημένα αποσπάσματα από το αρχείο της ελληνικής ραδιοφωνίας, για να μη σβήσει από την καρδιά και τη μνήμη μας, γιατί "με τη μνήμη τρέφεται η νοσταλγία μας", σύμφωνα με το συγγραφέα Θανάση Βαλτινό. 

Στο πρώτο απόσπασμα ακούγεται ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος να διαβάζει ένα ποίημα αφιερωμένο στο Μάνο Κατράκη, σε μιαν εκδήλωση για τον εορτασμό των 50 χρόνων του στο Θέατρο. Είχε προηγηθεί η απαγγελία αποσπάσματος του Ερωτόκριτου από τον ίδιο τον Κατράκη.

  Στο Μάνο Κατράκη

Σύντεκνε Μάνο, κρητικόπουλο, Ερωτόκριτέ μας άξιε γιε της Ρωμιοσύνης
Έρωτας είσαι και ομορφιά και λεβεντιά και αγάπη
στο μπόι σου παίρνει μέτρο η ανθρωπιά και η τέχνη
μες στη φωνή σου ακέριος ο λαός βρίσκει την πιο σωστή φωνή του
μες στη φωνή σου πέντε αηδόνια, τρεις αητοί κι ένα λιοντάρι δένουν τη φιλία του κόσμου.
Σύντεκνε Μάνο εσένανε σου πρέπουν αψηλόκορφοι ύμνοι σαν τον πάππο σου τον ψηλορείτη
λόγια τρανά για την αντρειά σου και την τέχνη σου
καθώς αυτά στις ραψωδίες του Ομήρου
όμως εγώ φτωχές ακούω τις λέξεις μου μπροστά στην ελατόφυτη καρδιά σου
κι έτσι μονάχα δέκα στίχους σου αφιέρωσα κι ένα μεγάλο "Γεια σου ορέ ΛεβεντοΜάνο"
ένα μεγάλο "Γεια σου" που αναβλύζει απ' τις καρδιές και από το στόμα όλων των συντρόφων".

Γιάννης Ρίτσος

Ο Μάνος Κατράκης είχε μια ιδιαίτερη σχέση με τα ποιήματα του Νικηφόρου Βρεττάκου. Τα αγαπούσε και τα απήγγειλε με ζήλο, με θέρμη. Στο δεύτερο απόσπασμα ακούγεται να απαγγέλει στίχους του Νικηφόρου Βρεττάκου από την Αυτοβιογραφία ΙΙ. 

Αν επέζησα μετά το μαχαίρι,

αν επέζησα μετά τη φωτιά  και μετά

τους χίλιους ανέμους τους γιομάτους καρφιά,

καθώς δέντρο στο διάσελο που κεραυνοί καταφάγαν 

τις φλούδες του, ακούγοντας

που μούγκριζε ο φάραγγας κατεβάζοντας το σκοτάδι,

αν παλαίψανε μες στην καταιγίδα τα δυο μου

μάτια απαντώντας της λάμψη προς λάμψη,

διασταυρώνοντας μες στη βουή τα σπαθιά,

αν επέζησα, ήταν :

                             ΓΙ` ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΩΝΗ

που βγαίνει απ` τον κόσμο, που ανεβαίνει απ` τον θείο

πυρήνα του κι έχει ματωμένη τη ρίζα της :

"Μη μου σκοτώστε το νερό. 

Μη μου σκοτώσετε τα δέντρα.
Μη μου ξεσκίστε αυτές τις θείες σελίδες που τις γράψανε 

τ` ασύλληπτο φως κι ο ασύλληπτος χρόνος
κι όπου σταθώ με περιβάλλουν. Μη μου σκοτώσετε 

της γης το ποίημα!"

                             Μαζί μ` όλα

τα πλάσματα, λέπια, φτερά, φύλλα, χρώματα, χέρια,

σας αναπέμπω αυτό το μέγα ρήμα που ανεβάζει

τυλιγμένο με ψήγματα ήλιου ο υπόγειος

ποταμός της καρδιάς :
                                  Επιστρατέψετε την 

αιωνιότητα, ανάβοντας το άστρο : "Αγάπη". 

Επιστρατέψετε την αιωνιότητα, ανάβοντας 

ψηλότερα απ` όλα, πάνω από το έτοιμο 

βάραθρο, το άστρο : "Ανθρώπινο μέτωπο!"

Επιστρατέψετε την -...