"Έγραψα ποιήματα, έγραψα ποιήματα, ποιήματα σερνάμενα πουλιά, χωρίς λαλιά, ποιήματα ερπετά! Μόνον αυτό!"
Πηγή: Διαπολιτισμός
Ο Αργύρης Χιόνης, που μας άφησε αιφνίδια ανήμερα Χριστούγεννα, ήταν ποιητής, πεζογράφος και μεταφραστής, μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων από το 1989. Πληροφορίες για τη ζωή και το έργο του υπάρχουν στον Διαπολιτισμό, στην Εταιρεία Συγγραφέων και στη βάση BiblioNet, του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου, στις σελίδες του Σαραντάκου. Κυρίως, όμως, μπορούμε να διαβάσουμε εξαιρετικές αναρτήσεις σε ιστολόγια καλών συναδέλφων και φίλων, του Διονύση Μάνεση, της Πολίνας Μοίρα και του Γιάννη Ρουμπάκη.
Η κατάθεση του παρακάτω βίντεο είναι του Διονύση.
5 σχόλια:
Εμένα αυτός ο ποιητής δεν ξέρω πώς μου ξέφυγε. Διάβασα γι' αυτόν σε πολλές αναρτήσεις. Οπωσδήποτε θα ασχοληθώ μαζί του. κρίμα που έφυγε τόσο νέος.
Μου άρεσε πολύ αυτό το ποίημα. Αναρωτιέμαι, τί έκαναν στη ζωή μας, Σοφία, τι έκαναν; Πώς μπορούμε να ξεφύγουμε απ` όλη αυτή την κατάθλιψη;
Διάβασε και "Το οριζόντιο ύψος και άλλες αφύσικες ιστορίες". Κι έγώ στον Διονύση είχα διαβάσει γι` αυτό το βιβλίο.
Λίτσα,
Σ' όλη του τη ζωή αυτό το πείσμα να καταθέτει ποιητικά τη ματιά του για τη ζωή - αλλά και να "συνομιλεί" φυσικώ τω τρόπω, ιδίαις χερσίν, με τη γη.
Δεν ξέρω γιατί δεν έχουν ασχοληθεί με τα γραπτά του αρκετά. Θεωρώ ότι είναι ένας πολύ σημαντικός ποιητής - κι όταν ακόμα γράφει πεζά.
Και, επίσης, τόσο συνεπής με το έργο του η πορεία της ζωής του, οι επιλογές του.
Να σου αντιγράψω από το "Τότε που η σιωπή τραγουδούσε" ένα "μικρό κι ασήμαντο περιστατικό", όπως ονόμασε αυτά του τα κείμενα:
" Κάποιος εξημέρωσε, κάποτε, μια μοναξιά. Από θηρίο της ερήμου ζώο την έκανε οικόσιτο, κι ήτανε τρυφερή και διακριτική και στην αφή τόσο απαλή, πιο απαλή ακόμη κι από γάτα.
Τώρα, πώς έγινε και, έτσι ξαφνικά, αυτή η τόσο εξημερωμένη μοναξιά τον κατασπάραξε, κανείς δεν ξέρει".
Το 2011 έκλεισε με το χειρότερο τρόπο, στερώντας την αίσθηση της θαλπωρής, όταν στο πίσω του μυαλού μας είχαμε έναν ολοζώντανο ποιητή να κάθεται στο αναμέννο του τζάκι, εκεί στο θροφαρί.
Σ' ευχαριστούμε για την ανάρτηση - πάντα :-)
( εντάξει.."αναμμένο")
"Η μοναξιά της πένας είναι από τις πιο μεγάλες", όπως είπε κι ο Ελύτης.
"Παραδόθηκε ανάσκελα στη γύρη των ουράνιων λουλουδιών" γιατί θέλησε να συναντήσει τον "κηπουρό των άστρων", για να "βλέπει από ψηλά τις γήινες ασκήμιες σμικρυμένες", αφού,
"Ακέφαλοι μας συμβουλεύουν
Κουλοί μας δείχνουν
Κουτσοί μας οδηγούν
Εμείς δεμένοι
Πρόθυμα ακολουθούμε"
Άδικο είχε;
Αλλά, και τι συγκλονιστική αλήθεια. Για όλους μας έρχεται κάποια στιγμή που υποτασσόμαστε σε μια μοναξιά που παραμονεύει και μας περικυκλώνει.
Να `σαι καλά Διονύση. Σ` ευχαριστώ για τη συνομιλία.
Δημοσίευση σχολίου