το ιστολόγιο της Στάμου Ευαγγελίας, φιλολόγου, επιμορφώτριας ΤΠΕ
Photo Album: Άγγελου Καλογερίδη

Πέμπτη 25 Μαρτίου 2010

Ομιλία φωτισμένου δασκάλου για την 25η Μαρτίου, κι αφώτιστου Ανωνύμου

Εξαιρετικό κείμενο!!!
Το βρήκα στο ΠΟΙΕΙΝ και το αναδημοσιεύω.

Αυτά τα λόγια απηύθυνα στους μαθητές µου (λέει ο Δάσκαλος), στο 2ο ΕΠΑΛ Αχαρνών, για την επέτειο της 25ης Μαρτίου:

«Σκέφτηκα να σου µιλήσω για τον Καραϊσκάκη, αλλά το µυαλό σου θα πάει στο γήπεδο.
Σκέφτηκα να σου µιλήσω για το 21, αλλά ο νους σου θα πάει στην Ορίτζιναλ.
Συλλογίστηκα πολύ για να καταλήξω, αν αξίζει να σε ταλαιπωρήσω για κάτι τόσο µακρινό, τόσο ξένο.
Δύο αιώνες πίσω κάποια γεγονότα, τι να λένε σε σένα; Σε σένα που ßιάζεσαι να φύγεις, να πας για τσιγάρο, για καφέ ή για κάτι άλλο…

Θα σου µιλήσω λοιπόν προσωπικά.
Εγώ, ο δάσκαλος που δούλεψα ένα χρόνο σ` αυτό το σχολείο και σε δεκαπέντε µέρες φεύγω γι` αλλού,
σε σένα που είσαι εδώ ένα, δύο, τρία ή και περισσότερα χρόνια, θα σου µιλήσω σταράτα, για να σου εκφράσω δυο σκέψεις µου:

Οι µαθητές που συνάντησα µέσα στις τάξεις, οι µαθητές που δίδαξα φέτος, στη συντριπτική τους πλειονότητα µε σεßάστηκαν, αν και δεν ανταποκρίθηκαν στις απαιτήσεις του µαθήµατος.
Πολλοί όµως από τους υπόλοιπους µαθητές δε µε σεßάστηκαν, µε προσέßαλαν κατ` επανάληψη. Με έργα, µε λόγια, µε ύßρεις. Δείχνοντας ένα χαρακτήρα κι ένα ήθος που µε σόκαρε, που µ` έßαλε σε µελαγχολικές σκέψεις.

Αυτό το φαινόµενο αποδεικνύει πως κάτι σάπιο υπάρχει σ` αυτό το σχολείο, πως, εκτός του γνωστικού ελλείµµατος, το συγκεκριµένο σχολείο χωλαίνει δραµατικά και στο ηθικοπλαστικό του έργο, στη διαµόρφωση δηλαδή των µαθητικών ψυχών και πνευµάτων.
Και η ευθύνη γι` αυτή την αποτυχία είναι ευθύνη αποκλειστικά δική µας: των δασκάλων σας και των γονιών σας.
Δεν έχουµε κατορθώσει να σας δείξουµε πως, χωρίς αρχές, η ζωή σας αύριο θα είναι µια κόλαση, πως, χωρίς όνειρα και στόχους, θα χρειαστείτε υποκατάστατα, θα καταφύγετε πιθανόν σ` επιλογές που θα σας ξεφτιλίσουν, θα σας κάνουν να σιχαίνεστε τον εαυτό σας, θα σας γεµίσουν τη ζωή πλήξη και κούραση, θα σας γεράσουν πρόωρα.

Αν όµως θέλετε µια συµßουλή από ένα δάσκαλο, σκεφτείτε το παράδειγµα του Μακρυγιάννη, που έφτασε αγράµµατος µέχρι τα πενήντα σχεδόν, για να καταλάßει τότε, πως η µόρφωση, η καλλιέργεια, ήταν το όπλο που έλειπε απ’ την προσωπική του θήκη. Και κάθισε µε πολλή δυσκολία και χωρίς δάσκαλο κι έµαθε πέντε κολλυßογράµµατα, για να µας πει την ιστορία του ßίου του, το παραµύθι της επανάστασης των υπόδουλων Ρωµιών.
Αυτό το παράδειγµα είναι για σένα το πιο κατάλληλο, και µπορείς τριάντα χρόνια νωρίτερα από το στρατηγό Μακρυγιάννη ν` ακολουθήσεις το δρόµο που εκείνος έδειξε, το µονοπάτι της καλλιέργειας, το δρόµο της παιδείας, τη λεωφόρο της προσωπικής σου προκοπής.

Δεν είστε σε τίποτε λιγότερο ικανοί από το µπάσταρδο γιο της καλογριάς, τον Αρßανίτη Γιώργη Καραϊσκάκη. Ήταν κι αυτός αθυρόστοµος σαν κι εσάς, αλλά είχε αυτό που από τ` αλßανικά µάθαµε σαν «µπέσα». Ήταν πάνω απ´ όλα µπεσαλής.
Αυτό θα `θελα να έχετε κι εσείς: Υπευθυνότητα, µπέσα, τσίπα. Ν` αναλαµßάνετε τις ευθύνες σας, ν` απεχθάνεστε την υποκρισία, να σιχαίνεστε το συµφέρον, να µισείτε το ψέµα και την ευθυνοφοßία.

Η αγάπη για τον τόπο του, η λατρεία για την πατρίδα του, ήταν αυτό που χαρακτήριζε τη ζωή του Νικήτα Σταµατελόπουλου, του Νικηταρά.

Αγωνίστηκε στη διάρκεια της επανάστασης, συνέßαλε στην απελευθέρωση της πατρίδας του κι έπειτα φυλακίστηκε, για να χαθεί σ` ένα στενοσόκακο του Πειραιά, σχεδόν τυφλωµένος, πάµπτωχος κι εγκαταλειµµένος απ` όλους. Δε ζήτησε τίποτε από την ελεύθερη Ελλάδα. Κι όταν οι γύρω του τον παρακινούσαν ν` απαιτήσει από την κυßέρνηση µια πλούσια σύνταξη, απαντούσε πως η πατρίδα τον αµείßει πολύ καλά, λέγοντας ψέµατα, για να µην προσßάλει την πατρίδα του.

Είναι δύσκολο, το κατανοώ, το παράδειγµα του Νικηταρά. Αλλά νοµίζω πως κι εσείς είστε ικανοί για τα δύσκολα. Μπορείτε ν` ακολουθήσετε το δρόµο της αξιοπρέπειας. Να προσπαθήσετε τίµια και µε αγωνιστικότητα για σας και για το µέλλον της οικογένειας που αύριο θα κάνετε.

Ξέρω, καταλαßαίνω, αντιλαµßάνοµαι πως σας προτείνω µια διαδροµή ζωής δύσκολη και απαιτητική, όταν δίπλα σας κυριαρχεί ο εύκολος δρόµος των γονιών, των δασκάλων, των πολιτικών της εποχής στην οποία µεγαλώνετε.

Όµως κάθε εποχή ελπίζει στους νέους της. Περιµένει απ` αυτούς να σηκώσουν ψηλά
και µ` επιτυχία τη σηµαία του αγώνα και να οδηγήσουν την πατρίδα τους, τον τόπο τους, σε καλύτερες µέρες, σε πιο φωτεινές σελίδες.

Κι όταν ßλέπω την εποχή µας να µαραζώνει χωµένη στην αλλοτρίωση, να ξεψυχά από την τηλεοπτική ανία, να µουχλιάζει απ’ το κυνήγι της ευκολίας,

μόνο σε σας ελπίζω, στην ειλικρινή σας διάθεση ν` αγωνιστείτε, ν` αντισταθείτε, να πολεµήσετε, να νικήσετε..

Μη µας απογοητεύσετε».

ΑΝΩΝΥΜΟΥ

14 σχόλια:

annboukou είπε...

πολύ ωραίο κείμενο !

Γιάννης Μιχαηλίδης είπε...

Εμένα πάντως το κείμενο μού θυμίζει τις ανοησίες που άκουγα όταν ήμουν στο Λύκειο. Και το χειρότερο ήταν πως δεν υπήρχε και κάποια βελτίωση μετά την ανάγνωση τέτοιων κειμένων. Μακάρι να λύνονταν τόσο εύκολα τα προβλήματα...

Ας κοιτάξουμε να βελτιωθούμε εμείς στη δουλειά μας κι ας αφήσουμε τα παιδιά ήσυχα. Ειδικά τη συγκεκριμένη μερίδα μαθητών που ψέγει ο ομιλητής, αυτή είναι που έχει τραβήξει τα περισσότερα από το εκπαιδευτικό μας σύστημα και που ακόμα περιμένει να πάρει αυτά που της αξίζουν.

Ε. Στάμου είπε...

Εμένα πάντως μου φαίνεται ότι πρέπει να λέμε τα πράγματα με τ` όνομά τους. Έχουμε οδηγήσει τα παιδιά, ΓΟΝΕΙΣ και ΔΑΣΚΑΛΟΙ, σε μια πρόωρη, με το στανιό "ενηλικοποίηση", στη λογική της "ήσσονος" προσπάθειας με την απαίτηση της "μείζονος" βαθμολόγησης. Δυσκολεύονται να ξεχωρίσουν την κοινωνία από τη ζούγκλα, την υπευθυνότητα από την ανευθυνότητα, τον αλτρουισμό από τον ατομισμό, τη δικαιοσύνη από την αδικία, τη χαρά της δημιουργίας από τη θλίψη της απραξίας, …… και αυτή την κατάσταση την εισπράττουμε ορισμένες φορές μέσα στη σχολική τάξη και μας πικραίνει.
Κάποιες έννοιες και αξίες, όσο κι αν γίνονται βαρετές με την επανάληψη, είναι ελπιδοφόρο να ακούγονται από τους δασκάλους και κυρίως να προβάλλονται με την προσωπική στάση και συμπεριφορά.

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ

Γιάννης Μιχαηλίδης είπε...

Αυτά που είπε δεν τα λες γιατί δεν έχουν αποτέλεσμα. Το μόνο που έχει αποτέλεσμα είναι η όποια βοήθεια μπορείς να προσφέρεις σ’ αυτούς τους μαθητές. Ατάκες του τύπου «δεν ανταποκρίθηκαν στις απαιτήσεις του µαθήµατος» είναι προσβλητικές. Αν του το πουν οι μαθητές του, πώς θα αντιδράσει;

Η συμπεριφορά των συγκεκριμένων παιδιών είναι λογική. Χρόνια τώρα είναι πεταμένα στην άκρη του σχολείου. Και όχι γιατί φταίνε τα ίδια. Π.χ.:

α) Μαθησιακές δυσκολίες. Φταίνε για τη καλωδίωση των νευρικών κυττάρων τους;

β) Οικονομικά προβλήματα. Φταίνε για τη φτώχεια;

γ) Οικογενειακά προβλήματα. Φταίνε γιατί είναι θύματα κακοποίησης;

δ) Ελλιπής επιμόρφωση εκπαιδευτικών. Φταίνε και γι’ αυτό;

Δεν είναι ούτε ανάγωγα ούτε αλλοτριωμένα. Πληγωμένα είναι και αισθάνονται από πολύ μικρή ηλικία άχρηστα, ηλίθια, ανίκανα. Τι θες να κάνουν;

Γράφει κάπου:
"Δεν είστε σε τίποτε λιγότερο ικανοί από το µπάσταρδο γιο της καλογριάς, τον Αρßανίτη Γιώργη Καραϊσκάκη."
Εννοείται ότι είναι κατώτεροι. Γιατί εμείς δεν είμαστε; Τέτοιες ανοησίες λέμε και μετά τους ζητάμε και τα ρέστα.

Μην ξεχνάμε ποιοι πάνε στα ΕΠΑΛ. Τα αποπαίδια της εκπαίδευσης.

Elena Elliniadou είπε...

Ναι, αλλά Οδυσσέα, μπορεί να χρησιμοποίησε λανθασμένες εκφράσεις σε ορισμένα σημεία αλλά η ουσία του λόγου του ίσως πρέπει να αναζητηθεί στα σημεία που λέει ότι "δεν έχουμε κατορθώσει να σας δείξουμε πως χωρίς αρχές, η ζωή σας αύριο θα είναι µια κόλαση, πως, χωρίς όνειρα και στόχους, θα χρειαστείτε υποκατάστατα, θα καταφύγετε πιθανόν σ` επιλογές που θα σας ξεφτιλίσουν, θα σας κάνουν να σιχαίνεστε τον εαυτό σας, θα σας γεµίσουν τη ζωή πλήξη και κούραση, θα σας γεράσουν πρόωρα." που είναι πέρα για πέρα αληθινό και οφείλουν να το ξέρουν.Καθώς και εκεί που λέει "ν` ακολουθήσεις το δρόµο που εκείνος έδειξε, το µονοπάτι της καλλιέργειας, το δρόµο της παιδείας, τη λεωφόρο της προσωπικής σου προκοπής." Εκτός αυτού, αναλαμβάνει την ευθύνη και λέει ότι φταίμε πρώτα απ' όλα δάσκαλοι και γονείς για αυτή την κατάσταση. Όντως τους μιλάει σκληρά αλλά απευθύνεται σε εφήβους 16-18 που όσο κουλ κι αν δείχνουν, έχουν ανάγκη να ακούσουν κάποια πράγματα και το δικαιούνται. Αν ούτε γονείς ούτε εκπαιδευτικοί δε μιλήσουν τότε τα όρια που θα τους βάλει η ζωή είναι ακόμη πιο δύσκολα και οδυνηρά.
Ακόμη, το "δεν είστε σε τίποτε λιγότερο ικανοί" το μεταφράζω ότι είστε ισάξια ικανοί αν όχι καλύτεροι -όχι όμως κατώτεροι. Δεν κατηγορεί τους μαθητές. Αντιθέτως. Και συμφωνώ ως προς το να μην ξεχνάμε ποιοι πάνε στα ΕΠΑΛ. Δεν είναι όμως όλα αποπαίδια, ούτε χρειάζεται πάντα να τους χαϊδεύουμε. Ακόμα και αυτούς που πηγαίνουν στα ΕΠΑΣ.

Γιάννης Μιχαηλίδης είπε...

Δε με ενοχλεί που τους μιλάει σκληρά αλλά που τους μιλάει αναποτελεσματικά. Για παράδειγμα κάποια απ’ αυτά τα παιδιά έχουν μαθησιακές δυσκολίες. Προτροπές τέτοιου είδους απλώς δεν βοηθούν. Απεναντίας κάνουν κακό. Οι ειδικοί το τονίζουν διαρκώς. Σε τι θα βοηθηθεί ένα παιδί που έχει αδύναμη βραχυπρόθεσμη μνήμη η προτροπή να μοιάσει τον Μακρυγιάννη; Η ένα παιδί που δυσκολεύεται να διακρίνει το β από το φ; Σε τίποτα. Ειδικό πρόγραμμα θέλει από το Νηπιαγωγείο όχι συμβουλές και προτροπές.

Επίσης, όλα αυτά τα παιδιά έχουν χαμηλή αυτο-αποτελεσματικότητα. Για να ανέβει πρέπει ο εκπαιδευτικός να τα βοηθήσει να πετύχουν στο σχολείο (αν έχεις την υπομονή διάβασε την ανάρτηση στην οποία παραπέμπω). Ο ίδιος ο εκπαιδευτικός τι δηλώνει ευθαρσώς; Ότι δεν ανταποκρίθηκαν στα μαθήματα! Τα τελείωσε τα παιδιά. Εσύ, Έλενα, πώς θα δουλέψεις αν αύριο σου ανακοινώσουν οι μαθητές σου πως δεν ανταποκρίνεσαι στα καθήκοντά σου; Και πώς θα δουλέψεις αν αύριο σου ανακοινώσουν οι μαθητές σου πως ανταποκρίνεσαι στα καθήκοντά σου; Η δουλειά του δεν είναι να κάνει ανακοινώσεις ή να μιλάει σκληρά, χρειάζεται κι αυτό σε ένα βαθμό, αλλά πρωτίστως να βοηθήσει τα παιδιά να ανακτήσουν την αυτοπεποίθησή τους. Ο άνθρωπος κάνει το ακριβώς αντίθετο. Τα τσακίζει όλα. Αδιακρίτως. Γιατί;

Elena Elliniadou είπε...

Εκτιμώ ότι βλέπουμε την ομιλία από εντελώς διαφορετική πλευρά. Μελέτησα την ανάρτηση της αυτοαποτελεσματικότητας και συμφωνώ απόλυτα. Είναι μάλιστα και μέρος της ύλης που έχω φτιάξει και διδάσκω σε αδιόριστους καθηγητές για την προετοιμασία τους στο διαγωνισμό του ΑΣΕΠ. Είναι πολύ καλό το άρθρο, θα το ενσωματώσω στις πηγές τους.
Δεν ξέρουμε όμως, τι μαθητές έχει απέναντι του και δεν θεωρώ ότι τους τσακίζει όλους αδιακρίτως.
Αν οι μαθητές μου μου έλεγαν αυτό, πρώτη μου δουλειά θα ήταν να επανεξετάσω τις διαπροσωπικές μου σχέσεις μαζί τους και παράλληλα την ποιότητα του μαθήματος που τους παρέχω. Θα το έστρεφα σε μένα γιατί ξέρω την ευθύνη μου. Αν πάλι έμεναν ικανοποιημένοι, θα προσπαθούσα για το καλύτερο, όπως πάντα, προσαρμοσμένο στις ανάγκες και τις προσδοκίες τους. Δεν είναι όμως ο λόγος του ανώνυμου δασκάλου, τόσο απορριπτικός. Ακόμα κι αυτοί που δυσκολεύονται να διακρίνουν τα γράμματα, έχουν ανάγκη να πιστέψουν ότι μπορούν να μάθουν, να πετύχουν και να καταφέρουν πολύ περισσότερα πράγματα από έναν Καραϊσκάκη και έναν 50άρη Μακρυγιάννη. Στέκομαι στα θετικά της ομιλίας, κι αν ήμουν μαθήτρια του συγκεκριμένου σχολείου δεν ξέρω αν στο τέλος θα χειροκροτούσα ή αν θα κατέβαζα το κεφάλι και θα έμπαινα σε σκέψεις. Κατανοώ την αγανάκτησή του για μερικά (τον έβρισαν, τον πρόσβαλαν και πριν απ' αυτόν υπήρξαν κι άλλοι που διαπαιδαγώγησαν αυτά τα παιδιά)-και πάλι λέει ότι η πλειοψηφία τον σεβάστηκε-, συμφωνώ με όλες τις προτροπές του για μόρφωση, παιδεία, αρχές, υπευθυνότητα, αξιοπρέπεια και όρια γιατί είναι σημαντικά για τη ζωή. Αν ο λόγος του ήταν αποκλειστικά επικριτικός και αρνητικός θα ήταν πολύ κακός και όντως συντριπτικός για την αυτοεκτίμηση και αυτοαντίληψη των μαθητών και θα τους είχε πράγματι "τελειώσει". Δεν είναι όμως αφοριστικός στο σύνολο του. Εκφράζει το συναίσθημά του με ειλικρίνεια και εντιμότητα -στοιχεία απαραίτητα για την επικοινωνία μας με τα παιδιά. Να το συζητήσουμε διεξοδικά στη Νάουσα, αν ανεβείς. Αν και δε διαφωνούμε σε κάτι.

Ε. Στάμου είπε...

Έχω δουλέψει σε ΤΕΕ συνάδελφε (πριν γίνουν ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ) και μάλιστα σε "δύσκολα" τμήματα (θερμοϋδραυλικών και ψυκτικών) με πολλούς μαθητές μέσα. Ούτε παιδιά με ιδιαίτερες μαθησιακές δυσκολίες συνάντησα ούτε «αποπαίδια της εκπαίδευσης»?, όπως τα χαρακτηρίζεις. Τη χρονιά εκείνη θυμάμαι ότι δούλευα μέσα σε κλίμα φοβερής έντασης που μ` έκανε να νιώθω εξουθενωμένη. Τι κι αν προσπαθούσα με το διάλογο να συνδιαμορφώσουμε κανόνες συμπεριφοράς; Όχι μόνον απέτυχα αλλά αντιμετώπισα κι εγώ όπως και οι άλλοι συνάδελφοι απαξιωτικές έως και προσβλητικές συμπεριφορές που σε κάποιες περιπτώσεις ξεπερνούσαν κατά πολύ τα ανεκτά όρια. Καταλαβαίνω έτσι το σοκ και τη μελαγχολία του ανώνυμου συναδέλφου.
Παιδιά με οικονομικά και οικογενειακά προβλήματα, προβλήματα υγείας και πολλά άλλα συναντούμε κάθε χρόνο στα σχολεία μας. Αυτό τι σημαίνει; Ότι δεν τους μιλάμε για ηθικές αρχές και αξίες; Κάθε άλλο βέβαια. Είναι χρέος μας να το κάνουμε. Και μην μου πεις ότι όλα αυτά για τα οποία, κατά τη γνώμη μου πάντα, πολύ εύστοχα και στο κλίμα της ημέρας μιλάει στους μαθητές του ο δάσκαλος, δεν ισχύουν ακόμα και σε συνθήκες απέραντης φτώχειας και τρομερής ανάγκης.
Το άρθρο σου περί αυτο-αποτελεσματικότητας κι εγώ το διάβασα προσεκτικά και συμφωνώ με την Έλενα, είναι πολύ ενδιαφέρον και χρήσιμο. Ασφαλώς και θεωρώ ότι οι σχέσεις μας με τους όποιους μαθητές μας απαιτούν να τους σεβόμαστε και να γνωρίζουμε τον κόσμο τους και την πραγματικότητα στην οποία ζουν για να μπορέσουμε να γνωρίσουμε τη σκέψη τους και να τους τροφοδοτήσουμε με την πίστη στις ικανότητές τους, που είναι πολύ σημαντική για την αποτελεσματικότητά τους. Πέρα όμως από το μαθησιακό έργο που επιτελούμε και τη διδακτέα ύλη, διδάσκουμε στους μαθητές μας (με το παράδειγμά μας πρώτιστα) σοβαρότητα, υπευθυνότητα, συνέπεια, ειλικρίνεια, πειθαρχία και πολλά άλλα. Πες μου, γίνεται να μην ανταποκρίνεσαι στην επαγγελματική σου ευθύνη και τα καθήκοντά σου και να μην κρίνεσαι; Εμείς κρινόμαστε καθημερινά και λογοδοτούμε, πρώτα-πρώτα απέναντι στους ίδιους τους μαθητές μας, που δεν ανέχονται, πιστεύω, δασκάλους ανεπαρκείς και ταπεινωμένους ούτε και από τις δικές τους κακές συμπεριφορές. Αυτή την ανεπάρκεια ούτε κι εμείς τη θέλουμε για τους μαθητές μας. Δεν καταλαβαίνω γιατί αυτό τα τσακίζει και είναι αναποτελεσματικό να τους το λέμε;

Γιάννης Μιχαηλίδης είπε...

Ας το εξετάσουμε το ζήτημα βήμα - βήμα για να δούμε που συμφωνούμε και που διαφωνούμε.

Γιατί πιστεύεις ότι έχουν αυτήν την άσχημη συμπεριφορά;

Ε. Στάμου είπε...

"Όμως γιατί ξαναγυρίζουμε κάθε φορά χωρίς σκοπό στον ίδιο τόπο";

αφού έχουμε πλήρη γνώση "της ζημίας" που προκαλούμε με το παράδειγμά μας στους νεωτέρους;

Γιάννης Μιχαηλίδης είπε...

Καταρχήν σ' ευχαριστώ για την ιστοσελίδα γιατί δεν την ήξερα. Ένα από τα καλά να συναναστρέφεσαι φιλολόγους, έστω και διαδικτυακά.

Στο θέμα μας. Κατά τη δική μου άποψη, που στηρίζεται στη Ψυχολογία των Κινήτρων, η άσχημη συμπεριφορά των μαθητών οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στις συνεχείς τους αποτυχίες στο σχολείο. Πιστεύουν ότι δε θα τα καταφέρουν και για να το κρύψουν αυτό εκδηλώνουν τη συγκεκριμένη προσβλητική συμπεριφορά. Αν κάνεις κήρυγμα δεν αγγίζεις το βαθύτερο πρόβλημα, δηλαδή την αδυναμία τους να αντεπεξέλθουν στο μάθημα.

Αυτό δε σημαίνει πως η ηθική πάει περίπατο. Κάθε άλλο. Απλώς το συγκεκριμένο πρόβλημα δεν είναι τόσοπρόβλημα ηθικής όσο γνωστικών αδυναμιών των μαθητών.

Από τότε που άρχισα να βλέπω τα πράγματα από τη συγκεκριμένη οπτική γωνία λύθηκαν αρκετά προβλήματα. Όχι όλα.

Από 'κει και πέρα στα ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ λίγα μπορείς να κάνεις. Αυτά έπρεπε να έχουν γίνει χρόνια νωρίτερα.

Ε. Στάμου είπε...

Συνάδελφε Οδυσσέα σ` ευχαριστώ πολύ κι εσένα και την Έλενα για την ενδιαφέρουσα και χρήσιμη συζήτηση που είχαμε. Το θέμα είναι πολύ μεγάλο και ανεξάντλητο και όλες οι απόψεις βοηθάνε. Είδα και το ιστολόγιό σου, είναι πολύ αξιόλογο, συγχαρητήρια.

Παρεμπιπτόντως, το Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού είναι ένας πολύ χρήσιμος δικτυακός τόπος και διδακτικά αξιοποιήσιμος. Εκεί θα βρεις και το αρχείο του Καβάφη.

Unknown είπε...

καποια στιγμη θα πρεπει να αφησουμε την πολυ φιλολογια και να πραττουμε κιολας........παντου ακουω ομορφα πραγματα χωρις να βλεπω να γινονται πραξη...........papadonikolis

Θερσίτης είπε...

Ευχαριστώ για την αναπαραγωγή της ομιλίας μου. Δεν είμαι άγνωστος ασφαλώς, αλλά η ομιλία ταξίδεψε χωρίς να το ξέρω σε πολλά μέρη της Ελλάδας.
Αντώνης Μιχαηλίδης
Φιλόλογος τώρα στο ΓΕΛ Θρακομακεδόνων