Η ποίηση στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και ο ρόλος του διαδικτύου

"Λανθάνουσα κοινή ανθρώπινη ανάγκη για ουρανό"
ήταν ο ορισμός για την Ποίηση που έδωσε ο Μίλτος Σαχτούρης

ενώ ο Γιώργος Σεφέρης είχε πει πως
"η Ποίηση έχει τη ρίζα της στην ανθρώπινη ανάσα"

Το παρακάτω κείμενο αποτελούν αποσπάσματα της ομιλίας του Γιάννη Παππά, στο συνέδριο που έγινε στην Αθήνα στις 8-9 Μάιου 2009 με θέμα «Η Ποίηση σήμερα». Το συνέδριο ήταν αφιερωμένο στην μνήμη του Τάσου Λειβαδίτη και οργανώθηκε από το μορφωτικό τμήμα της ΕΣΗΕΑ και το πανεπιστήμιο Ιωαννίνων.
Ο Γιάννης Η. Παππάς είναι πρόεδρος του Συνδέσμου Φιλολόγων Πατρών και διευθυντής του λογοτεχνικού περιοδικού Διαπολιτισμός.

«Κι οι ποιητές τι χρειάζονται σε μίζερους καιρούς;»

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ
ΜΕ ΚΙΤΡΙΝΑ ΜΕΓΑΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ

Ο ποιητής κύριοι περισσεύει!
Μου το ’παν οι τσιγγάνες ένα βράδυ.
Μου το ’χε πει κ’ η μάνα μου παλιότερα:
«Πρόσεξε, πρόσεξε σ’ αυτό τον κόσμο που σ’ έφερα.
Στο λέω για το καλό σου, παιδάκι μου,
CINTURATO υπάρχει μόνο PIRELLI».
Μα εγώ δεν την άκουσα.

(Λευκοπλάστης για Μικρές και Μεγάλες Αντινομίες – 1971)

Ο Ελύτης πάλι στο κείμενό του με τον τίτλο Η μέθοδος του «Άρα» γράφει:
«Μπαίνοντας ο εικοστός αιώνας στο τελευταίο του τέταρτο, αισθάνομαι άστεγος και περιττός. Όλα είναι κατειλημμένα – ως και τ’ άστρα. Οι άνθρωποι έχουν απαλλαγεί από κάθε παιδεία, όπως στην εποχή του Τσέγκις Χαν, και δεν ερωτεύονται ούτε κατ’ ιδέαν. Πρωθυπουργοί συναλλάσσονται με προσωπιδοφόρους, ποικίλες ομάδες καταλαμβάνουν αεροπλάνα και συλλαμβάνουν ομήρους, ενώ οι κολεγιόπαιδες λύνουν εκπληκτικές εξισώσεις με ευκολία που είναι ν’ απορείς: συν, πλην, δια, επί – άρα. Το μυστικό στη ζωή αυτή, φαίνεται, δεν είναι αν είσαι δούλος ή όχι. Καθόλου. Είναι να οδηγείσαι με συνέπεια σε κάποιο “άρα” και να έχεις έτοιμη την απάντηση. Πολύ ωραία. Μπροστά όμως σε μια φράση ποιητική, για ποιο λόγο αυτό το “άρα” στομώνει;».

Σε μια κοινωνία, στην οποία όλα αποτιμούνται με το χρήμα, κάθε δραστηριότητα με τη χρησιμότητά της , οι ποιητές δεν μπορεί παρά να νιώθουν περιττοί . Η απειλή πιστεύω ότι προέρχεται κυρίως από την χρησιμοθηρία, τον ωφελιμισμό και την υπερκαταναλωτική μανία. Ποτέ άλλοτε οι άνθρωποι δεν αγωνίζονταν για να αποκτήσουν τόσα πολλά υλικά αγαθά.

Μέσα στον παγκοσμιοποιημένο οικονομικά και πολιτιστικά τεχνολογικό κόσμο ποιος είναι ο ρόλος του Διαδικτύου;
Και γενικότερα ποια είναι η σχέση λογοτεχνίας και διαδικτύου;

Η λογοτεχνία δεν κινδυνεύει τόσο από τα ηλεκτρονικά μέσα όσο από τις αξίες που κυριαρχούν στην σημερινή εποχή. Η λογοτεχνία κινδυνεύει από την αντίληψη του σύγχρονου ανθρώπου να θέλει να αποκτά και να κερδίζει ό,τι του είναι ωφέλιμο και ευχάριστο όσο γίνεται πιο άκοπα και γρηγορότερα. Κινδυνεύει από την επιδίωξη , με κάθε τρόπο, των υλικών αγαθών, από την λατρεία του χρήματος και την ματαιοδοξία. Από το φτηνό, το επιφανειακό και το χυδαίο της εποχής μας.
...Στην εποχή της ψηφιακής επανάστασης η παραδοσιακή αντίληψη περί λογοτεχνίας και βιβλίου έχει μεταβληθεί και όλα έχουν ανατραπεί ή υποστεί σοβαρές μεταλλάξεις. Παρ΄ όλα αυτά βλέπουμε ότι οι δύο καταστάσεις συνυπάρχουν και η μία τροφοδοτεί την άλλη. Η συνέχεια όμως πιστεύω ότι μπορεί βάσιμα να προβλεφθεί: ακόμη και αν η λογοτεχνία του βιβλίου δεν πάψει ποτέ να πλουτίζει τη ζωή μας, είναι αναγκασμένη να προσαρμοστεί τελικά στην πραγματικότητα των νέων μέσων, πρέπει να μάθει να ζει στο καινούριο περιβάλλον. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει.

...Μεγάλο ρόλο στην διαμόρφωση της πνευματικής συγκρότησης των νέων ανθρώπων εκτός από την οικογένεια, παίζει το σχολείο το οποίο σήμερα δεν δίνει τα κατάλληλα ερεθίσματα στα παιδιά για να ασχοληθούν με την ανάγνωση λογοτεχνικών βιβλίων πόσο μάλλον της ποίησης. Το σχολείο θα πρέπει να αγκαλιάσει όλα όσα αποτελούν καθημερινές εμπειρίες των παιδιών και να προσφέρει και άλλες, εκμεταλλευόμενο όλες τις σύγχρονες μορφές επικοινωνίας που έχουν μια μακρινή ή κοντινή σχέση με την ανάγνωση: τα διάφορα έντυπα, τα ένθετα των εφημερίδων για το βιβλίο, τους καταλόγους των εκδοτικών οίκων, τα ντοκιμαντέρ για συγγραφείς και τις τηλεοπτικές εκπομπές για το βιβλίο, την παρουσία του βιβλίου στο Διαδίκτυο, τη μελοποιημένη ποίηση και τα κινηματογραφικά έργα που βασίζονται
σε μυθιστορήματα.
Κυρίως, θα πρέπει να καταστήσουμε την ανάγνωση μέσον επικοινωνίας. Να τους δώσουμε δηλαδή ευκαιρίες ανταλλαγής απόψεων γύρω από αυτά που διαβάζουν, πέρα από την ορισμένη σχέση δάσκαλος - διδασκαλία κειμένου - εξέταση του μαθητή.
Βασική προϋπόθεση είναι να υπάρχει σε κάθε σχολείο οργανωμένη και καλά εξοπλισμένη βιβλιοθήκη και κατάλληλα εποπτικά μέσα. Να αλλάξει ο χρησιμοθηρικός προσανατολισμός της εκπαίδευσης και να γίνει περισσότερο ανθρωποκεντρικός. Να μην αποτελεί το σχολείο έναν προθάλαμο και προπονητήριο για το πανεπιστήμιο. Να ανοίξει το σχολείο στην κοινωνία και να γίνονται πολιτιστικές δράσεις για όλες τις τάξεις. Να γίνουν τα σχολεία πολιτιστικά κέντρα σε κάθε γειτονιά.

... Αν δεν δώσουμε βαρύτητα στην παιδεία που προσφέρουμε στα σχολεία, δεν νομίζω ότι υπάρχει περίπτωση να αλλάξουν τα πράγματα στην κοινωνία.

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο ηλεκτρονικό λογοτεχνικό περιοδικό Δι@πολιτισμός.

Υπάρχουν 68 Video από το συνέδριο, ανεβασμένα στο site You Tube .

Photo: deviantART.com

Αλέκος Αργυρίου: ο «μηχανικός» της λογοτεχνίας

«...κι ο θάνατος μια πρόσθεση, όχι αφαίρεση. Τίποτα δεν χάνεται»

(Γ. Ρίτσος, «Οταν έρχεται ο ξένος»)

Κορυφαίος μελετητής της ελληνικής λογοτεχνίας, ο ακαταπόνητος Αλέξανδρος Αργυρίου πέθανε το βράδυ της περασμένης Παρασκευής στα 88 του χρόνια, αφήνοντας πίσω του μοναδικό έργο. Η κηδεία του θα γίνει σήμερα, στις 3.30 μ.μ., στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών.

Αν ένα μεγάλο μέρος της ζωής του, τη μισή ζωή του και περισσότερο, το πέρασε στις οικοδομές και στις σκαλωσιές, την άλλη μισή την πέρασε στις φιλολογικές σκαλωσιές, τις οποίες μάλιστα είχε το προνόμιο (ως μη σπουδάσας τυπικά τη φιλολογία) να τις κατασκευάσει ο ίδιος» έγραφε ο ποιητής Νάσος Βαγενάς στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού «Αντί», όπου φιλοξενήθηκε αφιέρωμα στον Αλέκο Αργυρίου.

Ο Αλέξανδρος Αργυρίου (φιλολογικό ψευδώνυμο του Αλέξανδρου Κουμπή), γεννήθηκε το 1921 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Το 1930 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών του ΕΜΠ. Στο χώρο της λογοτεχνικής κριτικής εμφανίστηκε το 1947. Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί, μεταξύ άλλων, στα περιοδικά Ελεύθερα Γράμματα, Αγγλοελληνική Επιθεώρηση, Εποχές, Η Λέξη, Το Δέντρο, Νέα Εστία, Αντί, Πόρφυρας, καθώς και στις εφημερίδες Δημοκρατικός Τύπος, Καθημερινή, Ελευθεροτυπία, Τα Νέα, Το Βήμα κ.ά.

Η κριτικογραφία καθώς οι μελέτες του εστιάζουν στον πεζό και τον ποιητικό λόγο του 20ού αιώνα. Πλούσιο σε όγκο και ποιότητα το έργο του, τιμήθηκε με το Μεγάλο Κρατικό Βραβείο (1998) για τη συνολική προσφορά του στα ελληνικά γράμματα. Είχε προηγηθεί το Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου (1984) για το έργο του «Διαδοχικές αναγνώσεις Ελλήνων υπερρεαλιστών».

Κορωνίδα της προσφοράς του Αλέξανδρου Αργυρίου αποτελεί το οκτάτομο έργο «Ιστορία της ελληνικής λογοτεχνίας» (εκδόσεις Καστανιώτη). Καλύπτει την περίοδο 1918-1974 , συσχετίζοντας τα λογοτεχνικά φαινόμενα με τα πολιτικά γεγονότα και τις διαμορφωθείσες ιδεολογίες «από τα χρόνια του Μεσοπολέμου» έως και τη χούντα, «όταν η Δημοκρατία δοκιμάζεται, υπονομεύεται και καταλύεται». Για την Ιστορία του είχε τιμηθεί με το Βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών.

Πιο πρόσφατη κυκλοφορία βιβλίου αποτελεί το μελέτημα «Τάκης Παπατσώνης» (εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2009).

• Καθημερινή
• Ελευθεροτυπία
• ΕΚΕΒΙ

• Άρθρο της Ελισάβετ Κοτζιά στην Καθημερινή

Τάσος Λειβαδίτης "Είκοσι χρόνια μετά"

H Επιτροπή Λογου και Τέχνης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων πραγματοποιεί εκδήλωση - αφιέρωμα που γίνεται για τον ποιητή Τάσο Λειβαδίτη: "Είκοσι χρόνια μετά", την Τετάρτη, 20 Μαΐου 2009 και ώρα 6:30 το απόγευμα, στην αίθουσα "Αρχιεπισκόπου Σπυρίδωνος" της Ζωσιμαίας Παιδαγωγικής Ακαδημίας.

Ομιλητές:

• Σόνια Ιλίνσκαγια
• Γεωργία Λαδογιάννη
• Παναγιώτης Νούτσος
• Απόστολος Μπενάτσης

Την εκδήλωση πλαισιώνουν απαγγελίες ποιημάτων από την ηθοποιό κ. Κατερίνα Διδασκάλου και
η μουσική συντροφιά του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων με αποσπάσματα από τα Λυρικά του Τάσου Λειβαδίτη σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη



Λειβαδίτης Τάσος

Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου '09 1-6-22/8

Όλη η ορμή και η τρυφερότητα του θεάτρου, του χορού και της μουσικής θα κατακλύσει τις επόμενες μέρες και ως τις 22 Αυγούστου την Αθήνα και την Επίδαυρο, καθώς από την 1η Ιουνίου μπαίνουμε στις υπέροχες μέρες και νύχτες του Φεστιβάλ.

Η LifO παρουσιάζει το ετήσιο αφιέρωμά της στο Φεστιβάλ σε 55 σελίδες καταιγιστικών εικόνων και εξομολογήσεων των καλλιτεχνών που θα κλέψουν την παράσταση.

«Άφησέ με να 'ρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε!»

photo

Η ποίηση του Γιάννη Ρίτσου μετασχηματίζεται και κατακτάται εκ νέου μέσα από το αφιέρωμα του Φεστιβάλ για τα εκατό χρόνια από τη γέννηση του ποιητή.

Πρέπει να ομολογήσουμε πως το αφιέρωμα στον Γιάννη Ρίτσο δεν αποτελεί έκπληξη, μιας και φέτος είναι το Έτος Ρίτσου, αφού συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη γέννησή του. Το αφιέρωμα είναι τριπλό και ξεκινά στο Χώρο Η της Πειραιώς 260, με τρεις δραματικούς μονόλογους (1-5/6).

Η Σονάτα του σεληνόφωτος (1956) θα παρουσιαστεί σε σκηνοθεσία και ερμηνεία της Ρούλας Πατεράκη, το Όταν έρχεται ο ξένος (ερμηνεύει ο Ακύλλας Καραζήσης) αλλά και η Φαίδρα (ερμηνεύει η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη) σε σκηνοθεσία Βίκτωρα Αρδίττη. Το Φεστιβάλ μάς δίνει την επιλογή να δούμε έναν, δυο ή και τρεις μονόλογους.

Το αφιέρωμα συνεχίζεται στις 10 Ιουνίου: ο Μίκης Θεοδωράκης με τη Λαϊκή Ορχήστρα του θα παίξει τα κορυφαία έργα της συνάντησης Ρίτσου-Θεοδωράκη και θα ερμηνεύσουν τη Ρωμιοσύνη, τον Επιτάφιο και τα Δεκαοχτώ Λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας (συμμετέχουν η Νένα Βενετσάνου, ο Δημήτρης Μπάσης, η Καλλιόπη Βέττα και o Αλέξανδρος Χατζής).

Το πιο ενδιαφέρον, πάντως, το κρατήσαμε για το τέλος: ο Δημήτρης Μαυρίκιος έχει αναλάβει να σκηνοθετήσει το πιο αυτοβιογραφικό ποίημα του Γιάννη Ρίτσου, το «Τερατώδες αριστούργημα». Η παράσταση, που θα ανέβει στις 24 και στις 25 Ιουλίου στο Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου, επιχειρεί να «ανοίξει ρωγμές στο ποίημα» για να συνομιλήσει με τα υπόλοιπα έργα του ποιητή, τους ήρωές τους, τον ίδιο τον εαυτό του. Συμβουλεύουμε τους θεατές να δουν την παράσταση έχοντας υπόψη τους ότι η πρώτη λέξη του εισαγωγικού σημειώματος είναι «μόνος».

Πηγή: LIFO

Τι λέει ο Εμμανουήλ Κριαράς για τη γλωσσική κατάσταση των μαθητών

Ο καθηγητής Εμμανουήλ Κριαράς μιλά στην εφημερίδα "ΠΑΤΡΙΣ" της Κρήτης για το εκπαιδευτικό σύστημα, για τα λάθη που έχουν γίνει, αλλά και για το τι πρέπει να γίνει ώστε να βελτιωθούν τα πράγματα, αναφέρεται στους σημερινούς νέους, αλλά και στην αυτοβιογραφία του που πρόκειται να κυκλοφορήσει πολύ σύντομα.

Ο μεγάλος δημοτικιστής και κορυφαίος Έλληνας φιλόλογος, που διανύει το 103ο έτος της ηλικίας του, υποστηρίζει ότι η διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών οδηγεί σε πλήρη σύγχυση τους μαθητές του Γυμνασίου, αφού από το Δημοτικό είναι ακόμα ακατάρτιστοι στη σημερινή τους γλώσσα. Στις μέρες μας «αγωνιζόμαστε, σχεδόν ματαίως, να διατηρήσομε σταγόνα ανθρωπισμού μέσα στην ολοκληρωτική σύγχρονη τεχνολογία» και προσθέτει ότι «Οφείλομε προπαντός να φροντίσομε ώστε να διασωθεί η γλώσσα μας, η νέα ελληνική και να διατηρήσομε την κληρονομημένη ζωντανή παράδοση του αρχαίου λόγου».

"Χρειάζεται να περιοριστεί ο αριθμός των μαθημάτων, αλλά και η ύλη του κάθε μαθήματος στα βασικά και απαραίτητα".

"Στο γυμνάσιο ο μαθητής πρέπει απλώς να προϊδεαστεί ως προς την αρχαία γλώσσα, ενώ σήμερα φιλοδοξούμε να επιτύχομε το ακατόρθωτο: παράλληλη προσπέλαση δύο γλωσσικών μορφών από μαθητές όχι ανάλογα παρασκευασμένους".

"Εγκληματούμε όταν δεν βλέπουμε τη σημερινή γλωσσική κατάσταση στο Γυμνάσιο".

"Εκείνο που είναι απαραίτητο στο μαθητή του γυμνασίου είναι να κατακτήσει όσο γίνεται καλύτερα τη σύγχρονή του γλώσσα, να ακούσει από τον αρμόδιο δάσκαλο υπαινιγμούς χρήσιμους για την αρχαία γλώσσα ώστε να είναι έτοιμος στο λύκειο να γνωρίσει τα μυστικά της αρχαίας. Πρέπει σʼ αυτά να περιοριστούμε και όχι, όπως γίνεται σήμερα, να επιδιώκομε συστηματική διδασκαλία του αρχαίου ελληνικού λόγου".

Διαβάστε τη συνέντευξη στην alfavita

Το σκληρό εργατικό ωράριο του μαθητή

Ένα θαυμάσιο video της Νίνας Γεωργιάδου που βρήκα στην e-Πύλη των φιλολόγων.

Η δημιουργός του βίντεο σχολιάζει:
"Οι μαθητές στη χώρα μας δουλεύουν, σύμφωνα με το Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών το πιο σκληρό εργατικό ωράριο. Επτά ώρες καθηλωμένοι στα θρανία του σχολείου, άλλες τρεις με τέσσερις στις καρέκλες των φροντιστηρίων και τουλάχιστον μία με δύο ώρες μελέτη στο σπίτι, περνάνε ένα εφιαλτικό 24ωρο, χωρίς χρόνο να σκεφτούν, να αναρωτηθούν, να παίξουν, να ερωτευτούν. Και το πρόβλημα δεν είναι βέβαια μόνο χρονικό. Τα παιδιά βομβαρδίζονται με μια ανούσια, και ογκώση ύλη, σε ένα σχολείο ανταγωνιστικό και εξετασιοκεντρικό, και αποφοιτούν χωρίς να ξέρουν τον κόσμο που τα περιβάλλει, την κοινωνία που ζουν, ούτε καν το ίδιο τους το σώμα. Επιπλέον η απουσία ελπίδας - είναι η πρώτη γενιά μετά τον πόλεμο που ξέρει καλά ότι θα ζήσει χειρότερα από τους γονείς της - φορτώνει τα παιδιά με μια πρώιμη απελπισία.
Η ταινιούλα αυτή ΄κινουμένων σχεδίων, φτιάχτηκε με ένα "πρωτόγονο" τρόπο animation, χωρίς δηλαδή τη χρήση ειδικού προγράμματος. Χρησιμοποιήθηκε μόνο η διαδoχή πολλών σκίτσων. Η Coca Cola δεν είναι ¨βέβαια "σπόνσορας", είναι μέρος του προβλήματος".



Νίνα Γεωργιάδου, Κάλυμνος

Αφιέρωμα στον Γιάννη Ρίτσο από το Πανεπιστήμιο του Ελσίνκι

Με μια μουσική βραδιά αφιερωμένη στον Γιάννη Ρίτσο γιόρτασε το Πανεπιστήμιο του Ελσίνκι τα 100 χρόνια από τη γέννηση του ποιητή, στις 8 Μαΐου 2009.
Ο Χρήστος Λεοντής με την ορχήστρα του, παρουσίασε έργα του σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου: Το καπνισμένο Τσουκάλι, 6 τραγούδια από το Πρωινό Άστρο, σε πρώτη εκτέλεση, καθώς και άλλες συνθέσεις του.
Τα ποιητικά κείμενα προβλήθηκαν σε φινλανδική μετάφραση ενώ προβλήθηκε και DVD σχετικό με τον Γιάννη Ρίτσο διάρκειας 100΄ περίπου.
Η οργάνωση έγινε από το Νεοελληνικό Τμήμα του Πανεπιστημίου του Ελσίνκι.

Πηγή: Ελληνικό Ίδρυμα Πολιτισμού

Το είχε πει ο Χρήστος Λεοντής ότι μελοποιούσε το ποίημα «Πρωινό Άστρο», στην εκπομπή της Μπήλιως Τσουκαλά «Έχει γούστο», στις 4-02-09, η οποία ήταν αφιερωμένη στον ποιητή της «Ρωμιοσύνης».

"αφού κατά λάθος ο κόσμος είναι μια ποίηση"

Αφού κατά λάθος ο κόσμος είναι μια ποίηση

http://www.flickr.com/photos/spiritual_marketplace/2435630377/

Για τους πολλούς η ποίηση είναι μια αυστηρά περίκλειστη υπόθεση. Σαν τα καβαφικά τα τείχη. Δεν διεισδύουν για να μην εγκλωβιστούν. Δεν την αγγίζουν για να μην τους αγγίξει. Δεν συζητούν γι’ αυτήν για να μη συζητηθούν οι ίδιοι. Δίνει την αίσθηση της διαχρονικής ακινησίας. Ομως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Η ποίηση είναι μορφή ελευθερίας και ο ποιητής είναι ο άνθρωπος που φυλακίζει την περιέργειά του για τη ζωή σ’ ένα δικό του κόσμο ελευθερίας. Το απραγματοποίητο γι’ αυτόν μπορεί να συνυπάρχει με το πραγματικό, η επανάσταση με τον συμβιβασμό και η παιδικότητα της ψυχής να ζει άνετα σ’ ένα ρυτιδιασμένο σώμα. «Κύριε, κανείς δεν ήθελε να μεγαλώσει», έγραψε κάποτε ο Τάσος Λειβαδίτης.

Το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και το Μορφωτικό Ιδρυμα της ΕΣΗΕΑ διοργάνωσαν το περασμένο Σαββατοκύριακο συνέδριο με τον τίτλο «Η Ποίηση Σήμερα», αφιερωμένο στη μνήμη του Τάσου Λειβαδίτη, του δημιουργού που ταύτισε το έργο με τη ζωή του. Οι συντελεστές του συνεδρίου, ο επίκουρος καθηγητής Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, Α. Μπενάτσης, το μέλος του Μορφωτικού Ιδρύματος της ΕΣΗΕΑ Π. Μπουκάλας και ο δημοσιογράφος-ποιητής Γ. Δουατζής, δημιούργησαν ενότητες με επίκεντρο την ποίηση και γύρω της άφησαν να περιστρέφονται δορυφόροι, όπως η τέχνη, η ιστορία, η μουσική, η τεχνολογία, τα ΜΜΕ. Κάπως έτσι, η ποίηση, σαν ανυπόμονος έρωτας που δεν του αρέσουν οι αναμονές μπήκε στην αίθουσα «Γεώργιος Καραντζάς» της ΕΣΗΕΑ και σάρωσε αμφιβολίες και αντιρρήσεις.

«Ποίηση: ο Σαββατισμός της ζωής». «Μαρξισμός και ποίηση: η λειτουργία της αντανάκλασης». «Από το χάος στη μορφή». «Μεταξύ ορατού και αοράτου». «Το ποιητικό θέατρο». «Η ποίηση στον Τύπο». «Η διαρκής εφημερία της ποίησης στα μπλογκ»... Μερικοί ενδεικτικοί μόνο τίτλοι των ομιλιών που εντυπωσίασαν για τον πρωτότυπο τρόπο προσέγγισης μιας μορφής τέχνης -τέχνη της ψυχής, η ποίηση- που δεν έχει πολλούς οπαδούς, αλλά που διατίθεται προς διερεύνηση. Γι’ αυτό και κατά καιρούς εκτίθεται.

Κατάμεστη η αίθουσα διαλέξεων της ΕΣΗΕΑ. Και τις δύο ημέρες η προσέλευση υπήρξε εντυπωσιακή, όπως και όταν έγινε η μεγάλη κουβέντα για τον Ρίτσο ή τον Παλαμά σε εκδηλώσεις του Μορφωτικού Ιδρύματος. Ανθρωποι κάθε ηλικίας και επαγγέλματος άφηναν να διαφανεί η ακραία τόλμη που θέλει την ποίηση να μπορεί να αναθεωρηθεί, να ανατοποθετηθεί και να ανασυνταχθεί. Υπήρξαν ωστόσο κραυγαλέες απουσίες, αυτές των δημοσιογράφων. Γιατί, όμως; Μια απάντηση θα ήταν ότι τα ωράρια δεν τους επιτρέπουν. Θα μπορούσαν ωστόσο να κάνουν μια περαντζάδα το Σάββατο. Μια δεύτερη απάντηση είναι ότι η ποίηση δεν θεωρείται «πιασάρικο» θέμα, δεν πουλάει. Η σοβαρότερη εκδοχή, ωστόσο, συνδέεται με το ότι οι δημοσιογράφοι τα ξέρουμε όλα: από την κβαντική μηχανική ώς τον Χάγιεκ και τη συμπεριφορά των σεισμών! Αρα, πόσο συν θα ήταν η παρουσία μας σ’ ένα συνέδριο για την ποίηση;

Στο διαδικτυακό ποιητικό τόπο «Ποιείν» ένας επισκέπτης έγραψε το εξής: «Ανάμεσα στην σχολαστική εξουσία του ακαδημαϊκού και στην αγοραία εξουσία του δημοσιογράφου, υπάρχει η ρωγμή του ποιήματος».

Tης Pίτσας Mασούρα

Πηγή: Καθημερινή

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ-ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ "Η ΠΟΙΗΣΗ ΣΗΜΕΡΑ"

Technorati

"Η ποίηση σήμερα". Συνέδριο στη μνήμη του Τάσου Λειβαδίτη

Το πορτρέτο του ποιητή είναι του Γιάννη Ψυχοπαίδη

Το Μορφωτικό Ίδρυμα της ΕΣΗΕΑ και το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων οργανώνουν συνέδριο με θέμα «Η Ποίηση σήμερα», αφιερωμένο στη μνήμη του ποιητή Τάσου Λειβαδίτη με αφορμή την παρέλευση είκοσι ετών από τον θάνατό του.

Το συνέδριο θα πραγματοποιηθεί στην αίθουσα «Γεώργιος Καράντζας» της ΕΣΗΕΑ την Παρασκευή 8 και το Σάββατο 9 Μαΐου, με τη συμμετοχή δεκάδων εισηγητών. Μεταξύ των ενοτήτων θα υπάρχουν απαγγελίες ποιητών μας.

Οι ενότητες του συνεδρίου είναι οι εξής:

Εισαγωγική:Ο Λειβαδίτης όπως τον γνώρισα

1. Ποίηση και φιλοσοφία
2. Ποίηση και ιστορία
3. Ποίηση και μουσική
4. Οι νέοι και η ποίηση
5. Ποίηση, επιστήμη, τεχνολογία
6. Ποίηση και άλλες τέχνες
7. Η ποίηση στα ΜΜΕ
8. Ποίηση και ηλεκτρονικά ΜΜΕ
Πηγή: ΜΟΡΦΩΤΙΚΟ ΙΔΡΥΜΑ ΤΗΣ ΕΣΗΕΑ

Λειβαδίτης Τάσος - Ποιήματα

Όταν δε θέλεις να πεθάνεις
ξέρετε τι θα πει
ζωή.
ννννννννννννννννννν νννννΜΑΧΗ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ (1952)


δωσ` μου τα χέρια σου να κρατήσω τη ζωή μου.

μια φέτα ψωμί που δε θα τη μοιραζόμαστε πώς να την αγγίξω;
νννννννννννννννννΑΥΤΟ ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ (1952)


πεινάμε κι οι δύο για ένα χαμόγελο
και μια μπουκιά ήσυχο ύπνο

Κι όταν σου πουν να με πυροβολήσεις
χτύπα με αλλού
vvvvvνμη σημαδέψεις την καρδιά μου.
Κάπου βαθιά της ζει το παιδικό σου πρόσωπο.
Δεν θα `θελα να το λαβώσεις.
ννννννννννννννννννννΟ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΟ ΤΑΜΠΟΥΡΛΟ (1956)


"Αύριο", λες,
και μέσα σ` αυτήν τη μικρή αναβολή παραμονεύει ολόκληρο
το πελώριο ποτέ.

κι ο κάθε πόνος μας είναι μια μυστική, πικρή επιστροφή
στην άγια ταπεινότητα των απλών πραγμάτων -
ννννννννννννννννννννννννννννννννννννννννννΚΑΝΤΑΤΑ (1960)

Κανείς δε θα μάθει ποτέ με πόσες αγρύπνιες συντήρησα τη ζωή μου
νννννννννννννννννννννννννννΝΥΧΤΕΡΙΝΟΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ (1972)

ω, ας μην τελειώσει αυτή η νύχτα που διαβαίνω - που διαβαίνω ανυπεράσπιστος και ωραίος...

Γι` αυτό σου λέω, μην κοιμάσαι: είναι επικίνδυνο. Μην ξυπνάς: θα μετανιώσεις

μα ευλογημένοι αυτοί που τα δώσανε όλα κι ύστερα κοίταξαν εν` άστρο
σαν τη μόνη ανταπόδοση.
ννννννννννννννννννννννννννννΒΙΟΛΕΤΕΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ (1985)

Έζησα μες στη ματαιότητα
σσσσσσσσσσσκαι πάνω στον Ωκεανό...

Κι αγάπησα τις λέξεις που με ταπείνωσαν γιατί με ανακαλούσαν σε μιαν άλλη παιδικότητα.

ένας ζητιάνος κάτω από ένα παράθυρο τραγουδάει βραχνά την εποποιία της ερημιάς.
νννννννννννννννννννΜΙΚΡΟ ΒΙΒΛΙΟ ΓΙΑ ΜΕΓΑΛΑ ΟΝΕΙΡΑ (1987)

Η σιωπή κάνει τον κόσμο πιο μεγάλο, η θλίψη πιο δίκαιο

Ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει...

Εκεί που τελειώνουν τα όνειρα, εκεί αρχίζει η ζωή μας...
νννννννννννννννννννΤΑ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΑ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ (1990)

Περιοδικό Δι@απολιτισμός
Φωτογραφικό αρχείο, εργοβιογραφικό και μελέτες για τον Τάσο Λειβαδίτη

Ανθολόγιο ποιημάτων εδώ και εδώ
Ηχογράφηση 1988 (poiein podcast)

Bella Luna