το ιστολόγιο της Στάμου Ευαγγελίας, φιλολόγου, επιμορφώτριας ΤΠΕ
Photo Album: Άγγελου Καλογερίδη

Πέμπτη 25 Μαρτίου 2010

Ομιλία φωτισμένου δασκάλου για την 25η Μαρτίου, κι αφώτιστου Ανωνύμου

Εξαιρετικό κείμενο!!!
Το βρήκα στο ΠΟΙΕΙΝ και το αναδημοσιεύω.

Αυτά τα λόγια απηύθυνα στους μαθητές µου (λέει ο Δάσκαλος), στο 2ο ΕΠΑΛ Αχαρνών, για την επέτειο της 25ης Μαρτίου:

«Σκέφτηκα να σου µιλήσω για τον Καραϊσκάκη, αλλά το µυαλό σου θα πάει στο γήπεδο.
Σκέφτηκα να σου µιλήσω για το 21, αλλά ο νους σου θα πάει στην Ορίτζιναλ.
Συλλογίστηκα πολύ για να καταλήξω, αν αξίζει να σε ταλαιπωρήσω για κάτι τόσο µακρινό, τόσο ξένο.
Δύο αιώνες πίσω κάποια γεγονότα, τι να λένε σε σένα; Σε σένα που ßιάζεσαι να φύγεις, να πας για τσιγάρο, για καφέ ή για κάτι άλλο…

Θα σου µιλήσω λοιπόν προσωπικά.
Εγώ, ο δάσκαλος που δούλεψα ένα χρόνο σ` αυτό το σχολείο και σε δεκαπέντε µέρες φεύγω γι` αλλού,
σε σένα που είσαι εδώ ένα, δύο, τρία ή και περισσότερα χρόνια, θα σου µιλήσω σταράτα, για να σου εκφράσω δυο σκέψεις µου:

Οι µαθητές που συνάντησα µέσα στις τάξεις, οι µαθητές που δίδαξα φέτος, στη συντριπτική τους πλειονότητα µε σεßάστηκαν, αν και δεν ανταποκρίθηκαν στις απαιτήσεις του µαθήµατος.
Πολλοί όµως από τους υπόλοιπους µαθητές δε µε σεßάστηκαν, µε προσέßαλαν κατ` επανάληψη. Με έργα, µε λόγια, µε ύßρεις. Δείχνοντας ένα χαρακτήρα κι ένα ήθος που µε σόκαρε, που µ` έßαλε σε µελαγχολικές σκέψεις.

Αυτό το φαινόµενο αποδεικνύει πως κάτι σάπιο υπάρχει σ` αυτό το σχολείο, πως, εκτός του γνωστικού ελλείµµατος, το συγκεκριµένο σχολείο χωλαίνει δραµατικά και στο ηθικοπλαστικό του έργο, στη διαµόρφωση δηλαδή των µαθητικών ψυχών και πνευµάτων.
Και η ευθύνη γι` αυτή την αποτυχία είναι ευθύνη αποκλειστικά δική µας: των δασκάλων σας και των γονιών σας.
Δεν έχουµε κατορθώσει να σας δείξουµε πως, χωρίς αρχές, η ζωή σας αύριο θα είναι µια κόλαση, πως, χωρίς όνειρα και στόχους, θα χρειαστείτε υποκατάστατα, θα καταφύγετε πιθανόν σ` επιλογές που θα σας ξεφτιλίσουν, θα σας κάνουν να σιχαίνεστε τον εαυτό σας, θα σας γεµίσουν τη ζωή πλήξη και κούραση, θα σας γεράσουν πρόωρα.

Αν όµως θέλετε µια συµßουλή από ένα δάσκαλο, σκεφτείτε το παράδειγµα του Μακρυγιάννη, που έφτασε αγράµµατος µέχρι τα πενήντα σχεδόν, για να καταλάßει τότε, πως η µόρφωση, η καλλιέργεια, ήταν το όπλο που έλειπε απ’ την προσωπική του θήκη. Και κάθισε µε πολλή δυσκολία και χωρίς δάσκαλο κι έµαθε πέντε κολλυßογράµµατα, για να µας πει την ιστορία του ßίου του, το παραµύθι της επανάστασης των υπόδουλων Ρωµιών.
Αυτό το παράδειγµα είναι για σένα το πιο κατάλληλο, και µπορείς τριάντα χρόνια νωρίτερα από το στρατηγό Μακρυγιάννη ν` ακολουθήσεις το δρόµο που εκείνος έδειξε, το µονοπάτι της καλλιέργειας, το δρόµο της παιδείας, τη λεωφόρο της προσωπικής σου προκοπής.

Δεν είστε σε τίποτε λιγότερο ικανοί από το µπάσταρδο γιο της καλογριάς, τον Αρßανίτη Γιώργη Καραϊσκάκη. Ήταν κι αυτός αθυρόστοµος σαν κι εσάς, αλλά είχε αυτό που από τ` αλßανικά µάθαµε σαν «µπέσα». Ήταν πάνω απ´ όλα µπεσαλής.
Αυτό θα `θελα να έχετε κι εσείς: Υπευθυνότητα, µπέσα, τσίπα. Ν` αναλαµßάνετε τις ευθύνες σας, ν` απεχθάνεστε την υποκρισία, να σιχαίνεστε το συµφέρον, να µισείτε το ψέµα και την ευθυνοφοßία.

Η αγάπη για τον τόπο του, η λατρεία για την πατρίδα του, ήταν αυτό που χαρακτήριζε τη ζωή του Νικήτα Σταµατελόπουλου, του Νικηταρά.

Αγωνίστηκε στη διάρκεια της επανάστασης, συνέßαλε στην απελευθέρωση της πατρίδας του κι έπειτα φυλακίστηκε, για να χαθεί σ` ένα στενοσόκακο του Πειραιά, σχεδόν τυφλωµένος, πάµπτωχος κι εγκαταλειµµένος απ` όλους. Δε ζήτησε τίποτε από την ελεύθερη Ελλάδα. Κι όταν οι γύρω του τον παρακινούσαν ν` απαιτήσει από την κυßέρνηση µια πλούσια σύνταξη, απαντούσε πως η πατρίδα τον αµείßει πολύ καλά, λέγοντας ψέµατα, για να µην προσßάλει την πατρίδα του.

Είναι δύσκολο, το κατανοώ, το παράδειγµα του Νικηταρά. Αλλά νοµίζω πως κι εσείς είστε ικανοί για τα δύσκολα. Μπορείτε ν` ακολουθήσετε το δρόµο της αξιοπρέπειας. Να προσπαθήσετε τίµια και µε αγωνιστικότητα για σας και για το µέλλον της οικογένειας που αύριο θα κάνετε.

Ξέρω, καταλαßαίνω, αντιλαµßάνοµαι πως σας προτείνω µια διαδροµή ζωής δύσκολη και απαιτητική, όταν δίπλα σας κυριαρχεί ο εύκολος δρόµος των γονιών, των δασκάλων, των πολιτικών της εποχής στην οποία µεγαλώνετε.

Όµως κάθε εποχή ελπίζει στους νέους της. Περιµένει απ` αυτούς να σηκώσουν ψηλά
και µ` επιτυχία τη σηµαία του αγώνα και να οδηγήσουν την πατρίδα τους, τον τόπο τους, σε καλύτερες µέρες, σε πιο φωτεινές σελίδες.

Κι όταν ßλέπω την εποχή µας να µαραζώνει χωµένη στην αλλοτρίωση, να ξεψυχά από την τηλεοπτική ανία, να µουχλιάζει απ’ το κυνήγι της ευκολίας,

μόνο σε σας ελπίζω, στην ειλικρινή σας διάθεση ν` αγωνιστείτε, ν` αντισταθείτε, να πολεµήσετε, να νικήσετε..

Μη µας απογοητεύσετε».

ΑΝΩΝΥΜΟΥ

Κυριακή 21 Μαρτίου 2010

Νίκος Καββαδίας



Με αφορμή τη σημερινή, αφιερωμένη στον Νίκο Καββαδία Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης 2010, έφτιαξα ένα κολάζ με εικονιστικό υλικό που αντλήθηκε κυρίως από τον ιστότοπο του ΕΚΕΒΙ kavvadias.ekebi.gr αλλά και από άλλους, που εμφανίζονται με υπερσυνδέσμους πάνω σε ορισμένες εικόνες.
Το πρόγραμμα ονομάζεται VUVOX Collage και είναι ελεύθερο. Μπορείς να κάνεις πολύ ωραία κολάζ με εικόνες, που έχεις τη δυνατότητα να τις επεξεργαστείς όπως θέλεις, να προσθέσεις υπερσυνδέσμους, που να παραπέμπουν σε άλλες ιστοσελίδες, βίντεο, μουσική και κείμενο, όχι όμως στα ελληνικά. Η πρώτη προσπάθεια ήταν δοκιμαστική. Θα δω αν μπορώ να το αξιοποιήσω και με τους μαθητές μου. Ένα sign in χρειάζεται και πολλή φαντασία.

Οι ποιητές είναι οι αρχιτέκτονες της ανθρώπινης ψυχής

Η γραφή της ποίησης δεν είναι ένα πάρεργο, δεν είναι ένα χόμπυ, είναι μια βαθύτατη αναγκαιότητα, κι όχι προσωπική αλλά καθολική αναγκαιότητα, είναι η ανάγκη της επαφής, της επικοινωνίας, της μετάδοσης μιας βαθύτατης εμπειρίας και της δημιουργίας ενός πλατύτατου κλίματος αδελφοσύνης πέρα από τις διαφορές, πολιτικές, ιδεολογικές, παραδοσιακές, θρησκευτικές, φυλετικές...

οι ποιητές είναι οι οργανωτές του κοινωνικού συναισθήματος

οι ποιητές είναι οι αρχιτέκτονες της ανθρώπινης ψυχής

Γιάννης Ρίτσος





Ειδικό επετειακό λεύκωμα με χρονολόγιο της ζωής του Γιάννη Ρίτσου, εργογραφία, βιβλιογραφία, άρθρα, μελέτες, κριτικές, μαρτυρίες, ανθολόγιο και πλούσιο φωτογραφικό υλικό (επιμέλεια: Χρύσα Προκοπάκη / Γιώργης Γιατρομανωλάκης / Νινέττα Μακρυνικόλα, με τη συνεργασία της Αγγελικής Κώττη στη συγγραφή του χρονολογίου).

Κυριακή 14 Μαρτίου 2010

Κική Δημουλά, "Κονιάκ μηδέν αστέρων"

Το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας για το 2010 (Prix Européen de Littérature) απονεμήθηκε το Σάββατο, 13 Μαρτίου 2010 στην ποιήτρια, τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, κυρία Κική Δημουλά, για το σύνολο του ποιητικού και του πεζού έργου της.
Η απονομή του Βραβείου πραγματοποιήθηκε στο Στρασβούργο, σε ειδική εκδήλωση, στο πλαίσιο της πέμπτης Ευρωπαϊκής Συνάντησης Λογοτεχνίας και αποτελεί κορυφαίο γεγονός στον χώρο των Ευρωπαϊκών Γραμμάτων.
Εφέτος, στο πρόσωπο της κ. Κικής Δημουλά τιμάται η Ελλάδα και ο ελληνικός πολιτισμός.

Πηγή: Αθηναϊκό πρακτορείο ειδήσεων - Μακεδονικό πρακτορείο ειδήσεων
(Ξένη δημοσίευση) - ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΥΠΟΥ - ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΑΘΗΝΩΝ - ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ ΣΤΗΝ ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ


Βρήκα μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη της ποιήτριας στα "Τετράδια του Ελπήνορα". Τα "Τετράδια του Ελπήνορα" είναι ένα καλαίσθητο περιοδικό που εκδόθηκε πρόσφατα από το Ποιητικό Εργαστήριο του Ιδρύματος "Τάκης Σινόπουλος", το οποίο δεξιώθηκε την Κική Δημουλά στις 18 Μαϊου 2008 στο σπίτι του Τάκη Σινόπουλου, σημερινή έδρα του Ιδρύματος που φέρει το όνομά του. Την καλωσόρισαν οι ποιητές Χρίστος Ρουμελιωτάκης και Τασούλα Καραγεωργίου καθώς επίσης και τα μέλη του εργαστηρίου. Στο περιοδικό, δημοσιεύονται, με την επιμέλεια της Τασούλας Καραγεωργίου, σταχυολογημένα αποσπάσματα από την τρίωρη συζήτηση με την ποιήτρια.
Όταν της ζητήθηκε, από την Παυλίνα Χατζηγεωργίου, να διαβάσει ένα ποίημα της επιλογής της, η Κική Δημουλά διάλεξε το "Κονιάκ μηδέν αστέρων" από την ποιητική συλλογή "Χαίρε ποτέ".

Παυλίνα Χατζηγεωργίου: Να παίξουμε ένα παιχνίδι. Να διαβάσουμε ένα ποίημα που επιλέγετε εσείς.
Κική Δημουλά: Πήγαινε στη συλλογή Χαίρε ποτέ, είναι ένα ποίημα που λέγεται «Κονιάκ μηδέν αστέρων». Όταν πεθαίνει ένας άνθρωπος στους χώρους αυτούς των κοιμητηρίων προσφέρουν ένα μπουκαλάκι με πολύ φτηνό κονιάκ. Ενώ το κονιάκ είναι πέντε αστέρων, εκεί στα κοιμητήρια είναι, όπως το λέω, μηδέν αστέρων. Βεβαίως μηδέν αστέρων σημαίνει πως ο θάνατος δεν έχει αστέρια. (Η Δημουλά διαβάζει το ποίημα).

Κονιάκ μηδέν αστέρων
Wordle: Κονιάκ μηδέν αστέρων
Χαμένα πάνε εντελώς τα λόγια των δακρύων.
Όταν μιλάει η αταξία η τάξη να σωπαίνει
―έχει μεγάλη πείρα ο χαμός.
Τώρα πρέπει να σταθούμε στο πλευρό
του ανώφελου.
Σιγά σιγά να ξαναβρεί το λέγειν της η μνήμη
να δίνει ωραίες συμβουλές μακροζωίας
σε ό,τι έχει πεθάνει.

Ας σταθούμε στο πλευρό ετούτης της μικρής
φωτογραφίας
που είναι ακόμα στον ανθό του μέλλοντός της:
νέοι ανώφελα λιγάκι αγκαλιασμένοι
ενώπιον ανωνύμως ευθυμούσης παραλίας.
Ναύπλιο Εύβοια Σκόπελος;
Θα πεις
και πού δεν ήταν τότε θάλασσα.

Παυλίνα Χατζηγεωργίου: Θα μας πείτε πως νιώσατε τώρα που το διαβάσατε;
Κική Δημουλά: Αυτό μου έφερε στο μυαλό μία τρελή απώλεια. Έναν θάνατο... Και βέβαια αυτό δεν είναι ενδιαφέρον για σας που είστε μαθητές της ποιήσεως. Ενδιαφέρον για σας είναι το τέλος του ποιήματος, όπου ακόμα και την ξηρά τη λέω θάλασσα. Δηλαδή, σε μια εποχή ευφορίας, ευτυχισμένη ενδεχομένως εποχή, η Εύβοια και η κάθε γη ήτανε θάλασσα, δηλαδή απέραντο πράγμα. Έτσι; Όπως έχει σημασία και για σας, να σας πω ότι υπάρχει ένας στίχος που λέει "νέοι ανώφελα λιγάκι αγκαλιασμένοι" και δεν έχω βάλει ανάμεσα σ` αυτά κόμμα θέλοντας το ένα να αφορά στο άλλο και το άλλο να αφορά στο επόμενο: και νέοι λιγάκι και ανώφελα λιγάκι και αγκαλιασμένοι λιγάκι. Και να μεταδίδεται η μια έννοια στην άλλη. Και λέω ότι δεν ωφελεί να κλαίει κανείς γιατί ο χαμός ξέρει τι κάνει. Με παραπέμπει λοιπόν σε μια πολύ ζοφερή μου πείρα. Έτσι λοιπόν το θέμα του θανάτου μπορεί να το πραγματευθεί κανείς κάπως σουλουπωμένα, δεν απέχει πολύ από την επιστήμη...
Γιάννης Μπέης: Καλά με τον θάνατο γίνεται χαμός...
Κική Δημουλά: Ναι, αλλά αυτό τι δείχνει Γιάννη μου; Δείχνει ότι ενδιαφέρει πάρα πολύ τον άνθρωπο, τον απασχολεί. Και η επιστήμη, δεν τον εξοστράκισε τον θάνατο. Δεν το κατάφερε.
Γιάννης Μπέης: Υπάρχουν κάποιες εξελίξεις...
Κική Δημουλά: Θα περιμένω τότε, δεν φεύγω... (Γέλια). Μάλλον δεν προφταίνω εγώ... Εσείς προφταίνετε... (Γέλια).


Τετάρτη 10 Μαρτίου 2010

Αφιερώματα 2010 σε μεγάλους λογοτέχνες από το ΕΚΕΒΙ

Το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ) στο πλαίσιο των αφιερωμάτων σε μεγάλους λογοτέχνες που διοργανώνει κάθε χρόνο, τιμά φέτος δύο σημαντικούς συγγραφείς που άφησαν το στίγμα τους στην ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας:
  • τον Στρατή Τσίρκα (1911-1980), τιμώντας τα 30 χρόνια από τον θάνατό του και
  • τον Νίκο Καββαδία (1910-1975), τιμώντας τα 100 χρόνια από τη γέννησή του.

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΣΤΡΑΤΗ ΤΣΙΡΚΑ

Το ΕΚΕΒΙ έχει αναρτήσει στον ηλεκτρονικό του κόμβο ιστότοπο αφιερωμένο στον Στρατή Τσίρκα, όπου περιλαμβάνεται μια πλήρης παρουσίαση της ζωής και του έργου του: χρονολόγιο, εργογραφία, βιβλιογραφία και επιλογή κριτικών για τις Ακυβέρνητες Πολιτείες. Παρουσιάζεται επίσης για πρώτη φορά σε πλήρη μορφή ο βιβλιογραφικός κατάλογος της «Βιβλιοθήκης Τσίρκα».

Ο διαδικτυακός ιστότοπος: tsirkas.ekebi.gr


ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΝΙΚΟ ΚΑΒΒΑΔΙΑ


♦ αφιερωμένη στον Καββαδία η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης 2010
Σε έναν από τους πιο γνωστούς και εμπνευσμένους Έλληνες ποιητές του 20ού αιώνα, στον Νίκο Καββαδία, αφιερώνει φέτος το ΕΚΕΒΙ την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, τιμώντας τα εκατό χρόνια από τη γέννησή του.
Έτσι, η καθιερωμένη καμπάνια ποίησης που διοργανώνει κάθε χρόνο το ΕΚΕΒΙ θα περιλαμβάνει εικονογραφημένους στίχους του Καββαδία. Από τις 21 Μαρτίου, ημέρα που γιορτάζεται παγκοσμίως η ποίηση, θα ταξιδεύουν στην πόλη οι στίχοι του ποιητή που έπλασε το μυθικό του alter ego ως περιπλανώμενου ποιητή των θαλασσών εισάγοντας στο έργο του στοιχεία κοσμοπολιτισμού και εξωτισμού.
Θα σας πω έναν στίχο: «Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία».
Φανταστείτε έναν νέο ή μία νέα να χορεύει πάνω στον καρχαρία. Ο καρχαρίας, δεν ξέρω αν ξέρετε, είναι το πιο παλιό ζώο που υπάρχει πάνω στον πλανήτη. Έχει ηλικία περίπου 4 εκατομμυρίων ετών, από την εποχή των δεινοσαύρων. Άρα είναι το ανθεκτικότερο ζώο και στις άγριες μορφές του είναι το σκληρότερο. Είναι δυνατόν ποτέ κανένας, εάν το δούμε ρεαλιστικά, να δαμάσει αυτό το ζώο και να χορέψει πάνω του; Λέει, λοιπόν, ο Νίκος Καββαδίας «κατάκτησε το αδύνατο».
Η ζωή μας, ξέρετε, δικαιώνεται εάν κάθε φορά ξεπερνάμε τα προδιαγεγραμμένα μας όρια. Κατακτάμε το αδύνατο εάν σπάσουμε το τσόφλι του αβγού. Κάποια στιγμή θα συνειδητοποιήσει ο καθένας μας ότι αυτά που έμαθε, αυτά που θέλει να κάνει έχουν έναν κύκλο πέρα από τον οποίο δεν μπορεί να πάει. Εάν αυτό το αποδεχτούμε ως τρόπο ζωής, στο τέλος θα καμπουριάσουμε όταν περάσουν τα χρόνια. Αν όμως αυτά τα όρια μπορούμε να τα σπρώξουμε, να τα ξεπεράσουμε, να τα σπάσουμε, τότε μπορούμε να κάνουμε τη ζωή μας όνειρο.
Αυτό ακριβώς είναι η ποίηση του Καββαδία.