Σε τόνο προσωπικό: μία ακόμη αναφορά στο Συνέδριο της Πόλης

Θυμάμαι διαρκώς, με μια γλυκιά νοσταλγία, το περσινό φθινόπωρο. Πιο συχνά και περισσότερο έντονα ο νους μου γυρίζει στον ωραίο Οκτώβρη. Όχι, βέβαια, για τα φθινοπωρινά του χρώματα. Εξάλλου, και φέτος είναι μαγευτικές και πολύ πλούσιες οι φθινοπωρινές του αποχρώσεις. Άλλος και πολύ πιο σοβαρός είναι ο λόγος αυτής της νοσταλγικής επιστροφής.

πηγή εικόνας

Πέρυσι ανήκα, ως υπεύθυνη συντονίστρια, στην όμορφη ομάδα που προετοίμαζε τη συμμετοχή του Λυκείου Πεδινής στο 3ο μαθητικό Συνέδριο της Κωνσταντινούπολης για τον ποιητή Γ. Σεφέρη. Ο συγκεκριμένος συνεδριακός θεσμός, με διοργανωτές τα Εκπαιδευτήρια Μαντουλίδη της Θεσσαλονίκης και το Ζωγράφειο Λύκειο της Πόλης, είναι πλέον πανελληνίως γνωστός.
Όλοι οι συμμετέχοντες στην ομάδα, μαθήτριες, μαθητές, η φιλόλογος κ. Αθηνά Ντέλλα, ο Διευθυντής του σχολείου κ. Λάμπρος Κωνσταντίνου, ο επιστημονικός μας Σύμβουλος κ. Νικήτας Παρίσης και η γράφουσα, σύστεγοι όλοι στο Λύκειο Πεδινής και συνεργαζόμενοι με σύμπνοια και δημοκρατική ισότητα, αρχίσαμε εντατικά το πρόγραμμα της προετοιμασίας τον Οκτώβριο και το ολοκληρώσαμε στις 14 Φεβρουαρίου, ημέρα γενικής και τελικής πρόβας. Θα παρουσιάζαμε στο Συνέδριο της Πόλης ένα τετράπτυχο πρόγραμμα για τον Σεφέρη. Όχι, βέβαια, μονότροπα και κουραστικά κριτικά κείμενα. Η ομάδα είχε άλλη φιλοδοξία: να παρουσιάσει κάτι το πολύμορφο και πολύτροπο -οπτικοποιημένες ερμηνείες σεφερικών ποιημάτων, δραματοποιημένο ποιητικό λόγο, διάλογο μεταξύ μαθητών με αφορμή ένα ποίημα του Σεφέρη, μουσική επένδυση, τραγούδι κλπ. Η παρουσίασή μας άρεσε, επαινέθηκε και συζητήθηκε. Μείναμε όλοι ικανοποιημένοι.
Φέτος, στις 30 Σεπτεμβρίου, μια μόνο ημέρα προτού εισβάλει στη ζωή μας ο γλυκός Οκτώβρης, είχα τη χαρά να μιλήσω προσωπικά, σε πολύ ζεστό και φιλικό τόνο, με την κ. Άσπα Χασιώτη, Γενική Διευθύντρια των Εκπαιδευτηρίων Μαντουλίδη και συνδιοργανώτρια με το Ζωγράφειο Λύκειο της Πόλης του μαθητικού Συνεδρίου, μετά από τηλεφώνημα που μας έκανε στο σχολείο.

Η κ. Χασιώτη μας καλούσε να συμμετάσχουμε και στο φετινό μαθητικό Συνέδριο με κεντρικό θέμα τον Γ.  Βιζυηνό. Η πρόσκληση, για δεύτερη συμμετοχή δημόσιου σχολείου, γινόταν κατ’ εξαίρεση μόνο για μας και για το Μουσικό Σχολείο Βόλου. Ένιωσα μια σπάνια σε ποιότητα, σε ένταση και σε διάρκεια χαρά. Είναι η χαρά, ενδεχομένως και η αγαλλίαση, ή αυτό που ο πολύς κόσμος το λέει ηθική ικανοποίηση. Τη νιώθουμε όλοι μας αυτή τη χαρά, όταν έμπρακτα αναγνωρίζεται το έργο μας, τιμάται ο μόχθος μας και καταξιώνεται η ποιότητα της δουλειάς μας.
Δυστυχώς, όμως, πολλές αρνητικές συγκυρίες δε μου επιτρέπουν να συμμετάσχω και στο φετινό Συνέδριο. Ξέρω βέβαια ότι θα χάσω το συνεδριακό άρωμα, τη γοητεία της μαγικής Πόλης, την ωραία αίσθηση της αφηγηματικής ωριμότητας του Βιζυηνού.
Ένα μόνο με παρηγορεί: η πρόσκληση της κ. Χασιώτη ήταν ανοιχτή. Μπορούμε, και πάλι κατ’ εξαίρεση, να συμμετάσχουμε σε Συνέδριο μιας επόμενης χρονιάς. Αυτή η ωραία προοπτική ηπιώνει μέσα μου τη λύπη. Σκέφτομαι ότι έχω στα χέρια μου μια γλυκιά ελπίδα: μπορεί να ξαναβρεθώ στην μαγεύουσα Πόλη, συντροφιά με τις μαθήτριες και τους μαθητές μου. Να αναπνεύσω ξανά συνεδριακό αέρα, να ξαναδώ το χρώμα της Ανατολής, να γοητευθώ απ’ τα αρώματα της πολίτικης κουζίνας.
Για όλα αυτά, οφείλω πολλές χάριτες στην κ. Χασιώτη και στο Ζωγράφειο Λύκειο που μας φιλοξένησε πέρυσι. Η όλη μου συμμετοχή και η προσπάθεια όλης της ομάδας της περσινής χρονιάς για υψηλή ποιότητα, με έκαναν να καταλάβω για πολλοστή φορά ότι μπορούμε να κερδίσουμε το «έπαθλο του ονείρου μας», όταν, «ροκανίζοντας τους σκόρους της καθημερινής φθοράς» δεν αφήνουμε τη ζωή μας να κυλάει «στων ημερών την τρομερή πολιορκία», που μας φέρνει σε κατάσταση πνευματικής πτώχευσης, ψυχικής στέρησης και εσωτερικής ένδειας.