Poetry in Motion,
mixed media on canvas
Μια νέα εκδοχή του ποιητικού λόγου, από τη Μαρία Βουμβάκη.
Πρόκειται για κινούμενη ποίηση, πολυμεσική, που δεν μπορεί να μεταφερθεί στην τυπωμένη σελίδα αλλά ούτε επιτρέπει και την παρέμβαση του αναγνώστη. Το flash είναι μία από τις τεχνολογίες που χρησιμοποιούνται σ` αυτού του είδους τα λογοτεχνικά κείμενα.
Τίθενται τα ερωτήματα. "Ποια η χρησιμότητα μιας λογοτεχνίας την οποία δεν μπορεί κανείς να πάρει μαζί του όταν ταξιδεύει, να τη δώσει στα παιδιά του, να την ξαναδιαβάσει, να τη συζητήσει με τους φίλους του, να την κρατήσει στη βιβλιοθήκη του ή στο κομοδίνο του: μια λογοτεχνία η οποία δραπετεύει στο άυλο και η οποία, έτσι, προκαλεί επίμονα τόσο τη μνήμη όσο και την εξήγηση, ανατρέποντας την έννοια του χρόνου και της ανταλλαγής;".
Νομίζω ότι το να παρακολουθείς ένα εξελισσόμενο, ζωντανό κείμενο που διαρκώς μεταβάλλεται, αποτελεί μια ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα πτυχή, που δεν μπορεί σίγουρα να αναπαραχθεί στον έντυπο λόγο. Η λεγόμενη Κυβερνολογοτεχνία, σίγουρα παραμένει είδος με περιορισμένη σχετικά εμβέλεια. Οι τεχνολογικές εξελίξεις, όμως, μπορεί να μας επιφυλάσσουν ευχάριστες εκπλήξεις στο μέλλον.
είμαι μια σταγόνα
που πέφτει
στη λεωφόρο που πας
στα φώτα
της πόλης
summer
σε λίγο θα πας εκεί που ο χρόνος έχει σταματήσει
τα χρώματα πιο φωτεινά κι η πράσινη φύση
ο μπλε ουρανός η ακρογιαλιά στη δύση
ή μήπως θα μείνεις εδώ που ο χρόνος βαραίνει
ένας από μας που δεν προλαβαίνει
να βλέπει το πλοίο να δένει
confess
αδειάζεις τις νύχτες
αλλάζεις τους δείχτες
παίζεις με τις σκιές στο φως
κι αγαπάς τις σιωπές καθώς
διαβάζεις τα βράδια
τα άδεια τετράδια
κάθε αγνή σου στιγμή-στεγνή
κι η διαδρομή-στενή
QA
όσες φορές
κι αν με ρωτήσεις
θα έχεις
τις ίδιες απαντήσεις
κι αν μου ζητήσεις
διαφόρους τρόπους
θα σου πω
ξέρω μόνον ένα τρόπο
αν τα λάθη μου
γνώριζα από πριν
δε νομίζω να μπορούσα
να τ` αλλάξω
την ίδια ζωή
θ` άρχιζα ξανά
από την αρχή
ως το πουθενά
τι ζωή αλήθεια
θα `ταν αυτή
τι ζωή
ατελείωτη
που πέφτει
στη λεωφόρο που πας
στα φώτα
της πόλης
summer
σε λίγο θα πας εκεί που ο χρόνος έχει σταματήσει
τα χρώματα πιο φωτεινά κι η πράσινη φύση
ο μπλε ουρανός η ακρογιαλιά στη δύση
ή μήπως θα μείνεις εδώ που ο χρόνος βαραίνει
ένας από μας που δεν προλαβαίνει
να βλέπει το πλοίο να δένει
confess
αδειάζεις τις νύχτες
αλλάζεις τους δείχτες
παίζεις με τις σκιές στο φως
κι αγαπάς τις σιωπές καθώς
διαβάζεις τα βράδια
τα άδεια τετράδια
κάθε αγνή σου στιγμή-στεγνή
κι η διαδρομή-στενή
QA
όσες φορές
κι αν με ρωτήσεις
θα έχεις
τις ίδιες απαντήσεις
κι αν μου ζητήσεις
διαφόρους τρόπους
θα σου πω
ξέρω μόνον ένα τρόπο
αν τα λάθη μου
γνώριζα από πριν
δε νομίζω να μπορούσα
να τ` αλλάξω
την ίδια ζωή
θ` άρχιζα ξανά
από την αρχή
ως το πουθενά
τι ζωή αλήθεια
θα `ταν αυτή
τι ζωή
ατελείωτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου