«Μπορείς να κοροϊδεύεις πολλούς για λίγο, λίγους για πολύ, αλλά κανέναν για πάντα ..»
Διαβάστε το άρθρο του Ν. Μεντζίνη στην alfavitaΕπτά καθηγητές πανεπιστημίων μιλούν για σημαντικότατες ελλείψεις της πλειονότητας των φοιτητών που εισέρχονται στα Πανεπιστήμια. Μιλούν για αδυναμία του Λυκείου να προσφέρει ουσιαστική γνώση και ανάπτυξη κριτικής σκέψης.
«Η παπαγαλία που υιοθετούν στην υποχρεωτική εκπαίδευση έχει στοιχειώσει τα παιδιά. Το γυμνάσιο και το λύκειο τα έχουν καταστρέψει. Οι μαθητές δεν μπορούν να σκεφτούν, δεν μπορούν να συνδυάσουν τις πληροφορίες κριτικά. Απλώς παίρνουν μηχανιστικά γνώσεις», παρατηρεί, μιλώντας στην «Κ» η πανεπιστημιακός στο Βιολογικό Αθηνών κ. Σόνια Τσιτίλου.
Γιατί λοιπόν οι πανεπιστημιακοί εξαπολύουν μύδρους κατά της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης; Μα οι Έλληνες μαθητές σπάνε ρεκόρ ωρών διδασκαλίας εβδομαδιαίως σε σύγκριση με συνομηλίκους τους άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Η διδακτέα ύλη είναι απίστευτα ογκώδης. "Δεν προλαβαίνουμε να χρησιμοποιήσουμε τις νέες τεχνολογίες στη διδασκαλία μας", λένε οι συνάδελφοι επιμορφούμενοι β΄ επιπέδου στα ΚΣΕ, "γιατί δεν έχουμε (συν τοις άλλοις) χρόνο". Προσπάθησα να μυήσω τους μαθητές μου στη χρήση του ηλεκτρονικού λεξικού του Τριανταφυλλίδη, του Κέντρου Ελληνικής Γλώσσας. Πανηγυρισμοί στο εργαστήριο όταν επιτέλους η σελίδα κατέβηκε.
Δεν ξέρω αν το Υπουργείο Παιδείας, το οποίο πανηγυρίζει για τα αυτονόητα (όλα είναι έτοιμα για να ξεκινήσουμε από 11 Σεπτέμβρη- κι ας μην έχουμε όλα τα βιβλία), οραματίζεται το σχολείο του μέλλοντος αλλά εγώ υπηρετώ εδώ και χρόνια το ίδιο σχολείο του παρελθόντος.
3 σχόλια:
Τραγικά..
Δεν ξέρω..Δε μ'αρέσει, δε μ'άρεσε ποτέ να διαπιστώνουμε και απλώς να μεμψιμοιρούμε. Ούτε και ποτέ θεωρούσα επαρκείς για την αντιμετώπιση τέτοιων γενικών φαινομένων τις συγκινητικές ατομικές προσπάθειες εμπνευσμένων ανθρώπων της εκπαίδευσης.
Όμως..Τελευταία χρόνια νιώθεις μιαν ακινησία, κάτι σαν κοινωικό αδιέξοδο κοινωνικό με το οποίο, φυσικά, το σχολείο βρίσκεται σε άμεση, ασφυκτική αλληλεξάρτηση.
Υπάρχουν μη ουτοπικές προτάσεις; Υπάρχει κιόλας μαζική δυσφορία και αντίδραση στην εικόνα εγκατάλειψης/κατάρρευσης που παρουσιάζεται; Υπάρχει συσπείρωση ομάδων γύρω από στόχους;
Δεν τα θέτω ρητορικά τα ερωτήματα. Μακάρι κάτι, κάπως, να προέκυπτε. Γιατί για την ώρα, πέρα από τους μικρούς πυρήνες εκπαιδευτικής δροσιάς και δημιουργίας που μπορεί να συντηρούν κάποιοι, εγώ δε βλέπω κάτι άλλο.
Και πολύ θα το ήθελα..
Μ` έρεσε το "εκπαιδευτικής δροσιάς". Και ευτυχώς που πνέει και τέτοιος άνεμος και δίνει διέξοδο στην παρακμή και τη μιζέρια που νομίζω ότι διαχέει το σημερινό σχολείο.
Εγώ πιστεύω πως ό,τι κινείται σήμερα προέρχεται από κάτι τέτοιους, "άτλαντες" της εκπαίδευσης. Δεν υπάρχει πολιτική βούληση για ουσιαστικές αλλαγές και ό,τι γίνεται είναι για την απορρόφηση. Και δυστυχώς οι επιπτώσεις είναι τραγικά εμφανείς στους σημερινούς αποφοίτους των λυκείων. Δεν έχουν στόχους, οράματα, προσανατολισμό, δεν έχουν, το πιο βασικό, όνειρα για τη ζωή τους.
Τα ερωτήματά σου εκφράζουν την αγωνία σου για το μέλλον αλλά μήπως είναι όντως ρητορικά; Ήδη περιέγραψες μια απογοητευτική πραγματικότητα κι ας κομπάζουν κάποιοι για τα έργα τους.
Πάντως έχεις δίκιο. Η μεμψιμοιρία δεν ωφελεί. Να στιγματίζουμε τα κακώς κείμενα, αυτό είναι χρέος μας, αλλά να προχωρούμε με τις δυνάμεις μας προς τα μπρος.
Χάρηκα που τα είπαμε!
Δείτε και εδώ:
http://blogs.sch.gr/tgiakoum/archives/999
Μία ανάρτηση από την Τερέζα Γιακουματου και ένα δικό μου σχόλιο.
Δημοσίευση σχολίου